#267- Griezelige verbouwing- Het landgoed Reynsdale

Een prestigeproject, dat was het. Natuurlijk, het was een mooie kans om meer mensen naar de regio te trekken. Mensen die er hopelijk een dagje uit van maakten en de omliggende stadjes zouden bezoeken. Maar het zou hem ook de nodige faam opleveren, zijn ster zou rijzen tot grote hoogte. Euro- tekens glinsterden in zijn ogen. Dus zei hij ja tegen de renovatie van het landhuis Reynsdale. Hij was verliefd geworden op de tuin; hij voelde zich aangetrokken tot het overwoekerende groen en de rozen. Sinds hij haar verschijning had gezien achter een raam, maakte hij vaak ‘s nachts wandelingen op het landgoed. Haar bleke gezicht en handen in een donkere kamer, belicht door het zwakke schijnsel van een kaars. Ze blies hem kushandjes toe; ademde tegen het glas en tekende een hartje. Rode edelstenen om haar hals en polsen; diamantjes op haar wangen. Zij moest het laatst levende lid van haar geslacht zijn. Ook vannacht hoopte hij haar te vinden. Ze kamde haar blonde haar, kuste de ruit met haar volle rode lippen. Meewarig glimlachte ze, terwijl ze naar een plek achter hem wees. Hij vond een houten kruis tussen de bosjes. Wilde ze hier met hem afspreken? Zijn hart maakte een sprongetje. Maar toen sneed een gil door de koude, vochtige lucht. De aarde onder het kruis bewoog, zachtjes klonk gesnik. Gejaagd begon hij te graven. Al snel had hij een skelet blootgelegd. Hoofd en handen ontbraken. Achter hem verscheen zij in de duisternis. Hij voelde haar koude handen in zijn rug, terwijl zij hem in het graf duwde. Hij zag haar hoofd en handen in het luchtledige zweven, ze bloedde robijnen en huilde diamantjes. Een zwarte toermalijn groeide in zijn keel en terwijl het ademen hem belet werd en hij diamanten huilde, sloot het graf zich.