Terugkeer 'Loop je even mee?' Het bureau is netjes geordend. Papieren op verschillende stapels. Toetsenbord midden voor de monitor, muismat rechts naast het toetsenbord, muis gecentreerd op de mat. Twee fotolijstjes aan weerskanten van de monitor. In de linker een foto van een man, een vrouw en een jongen. Ze lachen. In de rechter een foto van een baby liggend op een schapenvacht, vergeeld. De man staat op vanachter het bureau en trekt zijn uniformjas over de holster van zijn dienstwapen. Een zucht, nauwelijks hoorbaar. 'Is goed. Het kan zeker niet hier?' 'Nee. In het kantoor.' Kale ruimte, houten tafel, vier stoelen. Twee mannen. Dossiermap op tafel. Goed gevuld. 'Ga zitten.' 'Is goed. Mag ik kijken?' 'Ga je gang. Schrik niet.' Schutblad met dossiernummer en een onbekende naam. Daarachter een kopie van de foto van zijn bureau. De baby op het schapenvacht. Daar weer achter de feiten. Heel veel feiten. Het levenspad van een crimineel zoals ze vaker in dossiers vastgelegd zijn. Ongelukkige jeugd, foute vrienden en verkeerde keuzes. Halverwege een bekende naam.Tot slot een foto van het plaats delict. Een dode man, bloedend uit een wond aan zijn hoofd. 'Weet je zeker dat hij het is?' 'Zeker weten. Een match met jouw dna.' Stilte. 'Heeft hij familie? Nu ja, zijn er mensen die claimen familie van hem te zijn?' 'Nee. Alle banden die hij had zijn verbroken. En jouw ouders …' 'Ja, dood. Zou hij geweten hebben dat zijn leven bijna meteen met een ontvoering begon?' 'We vermoeden van niet.' 'Heb ik recht op verlof?' 'Het is familie in de eerste lijn, maar neem een paar dagen meer.' 'Graag. Ik wil even bellen. Kan dat?' 'Snap ik. Ik laat je alleen.' Eén man verlaat de ruimte. De ander pakt zijn telefoon. 'Met mij. Ze hebben mijn broer gevonden.'