#265- Show, don't tell- Alle tieners zeggen ja tegen MDMA

“Hey mam.” Hij slaat zijn sterke armen om haar heen in een voorzichtige omhelzing. “Dag, lief.” Een zoen op zijn wang. Ze slaat haar armen strak om hem heen; probeert alle warmte en liefde te absorberen. “Wat fijn dat je er bent. Wel wat aan de vroege kant.” Hij zwijgt. Zij weet wat hij zegt. Getweeën lopen ze om het huis heen. Behoedzaam pakt hij haar pols vast; zijn andere arm legt hij om haar knokige schouders. “Hoeft niet, lieverd. Ik red het wel.” Ze wuift zijn hand weg. Hij blijft dicht bij haar lopen. “Heus. Het gaat beter de laatste paar dagen.” Zijn ogen worden vochtig. “Heb je nog veel pijn?” “Nauwelijks meer, schat.” In de achtertuin zijn de voorbereidingen voor de barbecue al in volle gang. Wessel ziet zijn favoriete tante staan. Hij besluit haar te helpen met het snijden en marineren van het vlees. “Tante Marie!” “Ha Wes. Kom alsjeblieft helpen, ik kom maar niet door die stapel vlees heen,” grinnikt ze. Hij geeft haar een knuffel. Ze voelt zoals zijn moeder had gevoeld. Hij slikt. “Ik weet het jongen…” Ze drukt hem nog eens tegen zich aan. “Hoe is het met de boevenjacht?” “Nogal een chaos in Amsterdam op het moment.” “Ja, het is wat hè?” Ze werken tegen de klippen op, maar de bodem van de schaal komt in zicht. “Ik ben zo blij voor je moeder, dat ze die pijn nu eens de baas is.” Wessel knikt. “Ik ben altijd tegen drugs geweest, maar die wiet is echt een wondermiddel.” Wessels ogen vernauwen zich. “Regelt Mark dat voor haar?” “Ja, maar… het is toch gewoon legaal?” “Dát wel ja.” Als iedereen al aan tafel zit, komt Mark op zijn dooie akkertje binnen gelopen. Hij neemt plaats op de enige vrije stoel; Wessel werpt hem een vuile blik toe. Door het geroezemoes heen hoort Wessel z’n neef een bestelling MDMA plaatsen bij Mark. “En nou weet ik het zeker,” roept Wessel uit. Hij gooit zijn servet op tafel. “Mam, Mark handelt-” “Dat weet ik, lief…” “Maar-“ “Daar kan ik nu toch niets meer van zeggen? Hij regelt m’n wiet.” “Mam!”