265 De erfenis

Andrew legt de telefoon neer. Er staan tranen in zijn ogen wanneer hij zich naar Lilian omdraait. ‘Je moeder is dood.’ ‘Het is niet waar!” Lilian slaat haar handen voor haar mond. ‘Uit het raam gesprongen, volgens Mariska. De tuinman heeft haar vanmorgen gevonden.’ Lilian ploft neer op de bank, ze frommelt aan de ceintuur van haar ochtendjas. ‘Oh, god, oh god. Het zal toch geen verschil maken, Andrew? Zelfdoding, met de erfenis, bedoel ik.’ ‘Vast niet. Ik zou niet weten waarom.’ Hij gaat naast haar zitten en slaat een arm om haar heen. Ze legt haar hoofd op zijn schouder. ‘Ik kan het niet geloven, ’ – ze veegt een paar haren van haar voorhoofd - ’alle ellende, alle financiële problemen in een klap voorbij. Of zou er nog een onderzoek komen? Een autopsie, of zo? Je hebt de overgebleven poeders toch vernietigd? Ja, toch?’ ‘Schat, niemand zal ooit weten waarom ze is gesprongen.’ Met een ruk gaat Lilian rechtop zitten. ‘Hoe moet het nu met Mariska? Zij krijgt toch zeker niets? Kan ze als buiten echtelijk kind ook aanspraak maken op de erfenis?’ ‘Maak je niet druk over Mariska. Ik heb nog een zakje poeder.’ Lilian vouwt haar handen om Andrews gezicht. ‘Je ogen zijn mooi zo met die vreugdetranen, weet je dat? Zwarter dan zwart en blinkend als een bevroren meer in het maanlicht.’ ‘Je lijkt wel dronken.’ Ze streelt zijn wimpers, nestelt zich dicht tegen hem aan. ‘Wat straks eerst? Een huis met zwembad? Ieder een nieuwe Porsche. Jij een zwarte, ik een rode? Of, nee … Hawaï? Wat denk je daarvan? Zes maanden niets doen, ons gewoon eens heerlijk laten verwennen. Palmbomen en champagne. Ze het eens.’ ‘Jij mag kiezen, lieverd, het was jouw moeder, maar Hawaï lijkt mij wel wat.’ Andrew steekt zijn vrije hand in de zak van zijn sweater en glimlacht. Twee zakjes.