Drie weken geleden zag ik hem voor het eerst. Hij had warrig krullend haar, een hipsterbaardje en felblauwe ogen. Op het eerste gezicht een best aantrekkelijke jongen. De jongen vertelde als contentmedewerker te werken en in zijn vrije tijd tennist hij veel. Julian tennist toevallig ook veel en ze kwamen elkaar nota bena als tegenstanders tegen bij een regionaal toernooi. De krullebol, die Gilion bleek te heten, had mijn vriend overigens helemaal van de baan af gebonjourd. ‘Letterlijk’, zei hij er puberaal giechelend achteraan. Julian glimlachte naar hem en vol passie kusten ze, waarbij ze mijn aanwezigheid voor het gemak maar even negeerden. De tweede (en laatste, althans voor vandaag dan) keer dat ik hem zag was vorige week. Julian had een verzoek voor me, door de telefoon noemde hij het een ‘ongebruikelijk verzoek’. ‘Jullie gaan trouwen?’ Julian keek me strak aan, Gilion leek een giechel te onderdrukken toen hij een slok van zijn bosvruchtenthee nam. ‘Volgens mij zijn we gemaakt voor elkaar,’ zei de aantrekkelijke krullebol, een vragende blik op zijn verloofde werpend. ‘Maar hoe lang kennen jullie elkaar dan al?’ In stilte gokte ik dat het niet langer dan een jaar is, ik ken mijn vriend langer dan vandaag. ‘Wanneer was die wedstrijd ook alweer, schat?’ ‘Toen ik je zo heerlijk van de baan ramde? Zo’n twee maanden geleden, geloof ik.’ Toen ik begon aan de trouwspeech zat het in mijn hoofd om Gilion te vergelijken met wat andere scharrels van Julian die niet tot een huwelijk hebben geleid, maar ik vertikte het uit te werken. Ook hield ik me in toen Julian een uitgebreid relaas begon dat de periode ‘wel genoeg is om zeker te zijn’. Toch vrees ik dat ik straks geen blad voor de mond ga nemen, zeker wanneer de wijn op de openingsreceptie nogal lekker blijkt te zijn. In het ergste geval beschuldigen meerdere van Julian’s familieleden me zeer hypocriet van ‘homofobie’, en kan ik me halverwege de speech ternauwernoods uit de voeten maken. Een paar minuten voor aanvang lees ik het twee a4’tjes tellende document nogmaals door, hoewel ik de tekst inmiddels bijna uit mijn hoofd ken. Hoewel het een volledige lofzang op dit ‘al zo lang bij elkaar zijnde, gelukkige droomstel’ is, voel ik nu al de toorn van Julian’s familie die aan een grote ronde tafel in de hoek heeft plaatsgenomen. Wanneer ik opsta voor de gebruikelijke tikken tegen het wijnglas, vraag ik me af hoe ik boven het harde gepraat vanuit die richting ga uitkomen. Stiekem hoop ik dat het me niet lukt.