#263 Dolfijnen

'Tim, kom snel!' Ongeduldig trekt Lily aan mijn arm. 'Dolfijnen!' Haar ogen schitteren van enthousiasme als ze me meesleurt naar de reling. Naast het schip schieten tuimelaars door de golven. Hun zilveren vinnen glanzen in de zon. Lily springt op en neer en ook haar lichtblonde haren vangen het zonlicht.  'Zijn ze niet prachtig?' Ik knik bevestigend. 'Dolfijnen zijn één van de meest intelligente dieren op aarde, wist je dat? Oh wacht, natuurlijk wist je dat.' Lily beantwoordt haar eigen vraag nog voordat ik iets kan zeggen. 'Slimpie' voegt ze er plagerig aan toe terwijl ze in mijn arm knijpt. Dan zucht ze. 'Ik wou dat ik ook slim was, net als jij, Tim. Net als de dolfijnen.' 'Je bent slim Lily, je bent het slimste meisje dat ik ken.' 'En het mooiste' denk ik, maar dat hou ik voor mezelf. 'Nee joh.' Ze wuift mijn woorden zo het ruime sop in. 'Ik snap geen bal van die formules waar jij altijd mee bezig bent. Al die cijfers; ik word er duizelig van.' En weer tolt ze over het dek, lenig en soepel, net als de tuimelaars in het water. 'Denk je dat die dolfijnen er iets van snappen? Van al die cijfers?' roep ik haar achterna. Lily stopt midden in een pirouette. Ze knijpt haar ogen tot spleetjes, alsof ik haar net een vileine strikvraag heb gesteld. Dan schudt ze haar hoofd. 'Nou dan,' zeg ik, 'en toch zijn ze super intelligent. Er zijn zelfs verhalen over dolfijnen die surfers hebben gered van een haaienaanval. Net zoals jij me altijd redt, wanneer Daan en Luca weer eens gemeen tegen me zijn in de klas.'  Lily schiet in de lach. Ik kijk haar niet begrijpend aan. 'Wat? Wat is er zo grappig?' 'Daan en Luca zijn geen haaien, Tim. Dat mochten ze willen.' Ze geeft me een por. 'Een stelletje hersenloze kwallen, dat zijn het!' We schateren het uit en als ik naar Lily's stralende gezicht kijk, voel ik me licht van binnen. Het vergt geen hogere wiskunde om in te zien dat ik me geen betere vriendin wensen kan.