Tweede lesuur, biologie. Meester Ad houdt een heel verhaal over de werking van instinct en intuïtie in de dierenwereld – best interessant natuurlijk, maar niet als meester Ad het vertelt. Logisch dat Lucy vooral aandacht heeft voor Abdel die schuin achter haar zit. Voor zijn donkere haardos, zijn mondhoeken die altijd in een krul liggen, die mooie bruine ogen onder stoere borstelige wenkbrauwen. Al zijn bewegingen registreert ze, alles waarop hij reageert en waarop hij níét reageert. Hoe hij luistert en hoe hij zich over zijn papier buigt om iets op te schrijven. Hopend dat hij naar haar kijkt. Als hij in vredesnaam maar niet naar haar kíjkt… Het is dus een wonder dat ze boven al die kolkende gedachten uit toch nog wat van de les opvangt. ‘De mens is de intelligentste diersoort op aarde,’ zegt meester Ad. ‘Dat betekent dat niets zo intelligent is als wij.’ Lucy veert op en voor ze het weet flapt ze eruit: ‘Is het wel zo intelligent om dat te beweren, meneer?’ Even is het muisstil, dan barst de klas in lachen uit. Abdel steekt een duim op en Lucy voelt hoe ze net zo rood kleurt als de meester.