‘Zullen we dan morgen afspreken?’ vraag ik. Mijn schoonmoeder laat een stilte vallen. Ik hoor dat zij in haar papieren agenda bladert. Typisch mijn schoonmoeder, ieder ander zou zijn mobiel checken. Maar mijn schoonmoeder is paranoïde, denkt dat iedere hacker op haar afspraken zit te wachten. ‘Ja, dat kan wel…’ klinkt aarzelend aan de andere kant van de lijn. ‘Oké, prima. Waar?’ ‘Een beetje in de buurt graag. Mijn been speelt weer op. Dat weet je.’ ‘Ja, dat weet ik,’ zeg ik en ik rol met mijn ogen. ‘Vervelend. Zullen we dat tentje bij jou om de hoek weer eens bezoeken?’ De laatste keer dat we daar waren vertelden Freek en ik haar dat we gingen trouwen. Haar reactie was lachwekkend. Ze barstte in tranen uit. Niet van blijdschap, maar van teleurstelling. Haar Freek. Die gaat er vandoor met een volwassen, sterke vrouw uit de stad. Hoe durft hij! ‘Uh ja, dat is wel goed denk ik,’ antwoordt ze na een korte stilte. Ze dacht vast, net als ik, terug aan dat moment. ‘Oké, morgen rond twaalf uur? Zal ik je ophalen?’ ‘Ja dat is prima. Als je maar niet vroeger komt, dan heb ik nog de thuiszorg. Voor mijn been. Sinds Freek niet meer zo vaak komt, heb ik hun harder nodig dan ooit.’ ‘Ja, dat begrijp ik,’ lieg ik. ‘Toch wel jammer dat Freek niet meekomt.’ ‘Zeker jammer!’ Ik vertel niet dat Freek absoluut geen zin heeft en dat hij mij op laat draaien voor haar verlate verjaardagslunch. ‘Nou, tot morgen dan maar,’ zegt ze. Ik hoor een zachte zucht. ‘Ja, tot morgen.’ Ik zucht ook. Maar iets harder. Ik hoop dat ze het hoort.