#261- Geen zin- Eens in de zoveel tijd...

“Hmmmarcel…” “Aaaah…nika!” “Wat een tijd geleden en wat ongelooflijk leuk je weer eens te zien.” “Nou… zeg dat! Ik dacht laatst nog aan je.” “Ja? Waar dacht je aan?” Ze speelt met een krul, wind hem om haar vinger. “Oh.. je weet wel, aan vroeger.” Een jongensachtige grijns verbindt de kuiltjes in zijn wangen. “De val van de Berlijnse Muur? De Twin Towers? Weet jij nog waar je was?” Ze giechelt. Het verbaast haar hoe meisjesachtig ze klinkt. Hij lacht nog harder dan zij. “Ik dacht aan ons.” Rode koontjes onder lichtblauwe ogen. “Dat weet je,” voegt hij eraan toe. Hij legt zijn hand tegen zijn achterhoofd, spant zijn spieren aan. Zijn biceps glinstert door het laagje zweet op zijn huid, waar hij dankbaar voor is. “Ik heb ook een enkele keer aan ons gedacht de afgelopen tijd. Ik heb je… gemist, Marcel.” Ze probeert niet te kijken. “Ik heb jou ook gemist, Hot Lips…” Haar ademhaling versnelt, haar licht bezweette decolleté deint zachtjes op en neer. Hij kijkt uitgebreid. “Oh my.. Mr. Dimples…” Hun beider hart slaat een slag over en vanaf dat moment loopt hun hartslag synchroon, in een melodieuze harmonie. “God, wat leuk je weer te zien,” verzucht hij. Ze voelt zijn warme adem tegen haar huid en ondanks de warmte op deze zomerdag, ontstaat kippenvel. “Ja, eens in de zoveel tijd hè…” fluistert ze. “Eens in de zoveel tijd komen we elkaar weer tegen.” “Alsof het zo heeft moeten zijn, ja. Zou iemand ons iets duidelijk willen maken? Het lot?” “Laten we het gewoon een blij toeval noemen.” “Hoe gaat het met je? Ik wil alles van je weten. Zullen we lunchen? Ik wil je heel graag… stimuleren. Met wat prikkelende vragen.” Hij grinnikt, terwijl zij licht bloost. “Een lunch met jou lijkt me heerlijk. Ik wil jou ook graag… het hemd van het lijf vragen.” “Ik kan nu. Kun jij ook?” Zij knikt. Ze liegen allebei, maar willen deze kans niet laten schieten. Samen lopen ze op. Er past een derde persoon in de ruimte tussen hen in, en dat is maar beter ook. Ze willen er niet toe verleid worden hun handen in elkaar te vouwen, hun vingers te verstrengelen en niet meer los te laten. Nooit meer. “Hoe gaat het met je man? Zijn jullie nog bij elkaar?” “M’n mannetje, bedoel je.” “Wat nu? Daar ben je het type niet voor, Annika.” “Klopt, ben ik ook niet. Maar hij blijft me steevast z’n vrouwtje noemen.” “Je verdient beter dan die vent.” “Oh, en jij bent beter…?” “Dat zou ik nooit zeggen. Hardop.” Ze grinniken. Vervallen even in een stilzwijgen. “Je hebt waarschijnlijk gelijk hoor.” Hij onderdrukt de neiging een sprongetje te maken. “Ben ik beter dan je mannetje, ja?” “Je bent beter dan de vriendjes die ik voor en na jou heb gehad, ja.” Ze kijkt even opzij. “Oh, wipe that grin off your face,” roept ze lachend uit. Toevallig weet ik dat jij ook zo over mij denkt.” Ze port hem speels in zijn zij. “Je hebt gelijk. Niemand kan tippen aan jou.” “Hoe gaat het eigenlijk met je vrouw?” “We zijn gescheiden.” “Oh…?” Ze weet een vreugdedansje te onderdrukken. “Ik heb een nieuwe vriendin.” “O…” “Waren we elkaar maar eerder toevallig tegen het lijf gelopen, hè?” “Dat geluk is ons schijnbaar niet gegund.” “Het spijt me, Sugar Plum Fairy.” Hij legt zijn arm om haar heen, trekt haar tegen zich aan. “Het spijt mij ook, Loverboy.” Ze legt haar arm om zijn middel. Snel laten ze los. “Over geluk gesproken, hoe gaat het met je kinderen,” vraagt zij. “Goed. Thomas is sinds kort het huis uit, Tessa is op zoek naar een kamer. Hoe gaat het met de jouwe?” “Die zijn een stukje jonger, die zijn voorlopig het huis nog niet uit. Sophie heeft het nog steeds wel eens over je, weet je dat?” “Je zussie… Ik voel me vereerd. Mijn moeder brengt jou nogal eens ter sprake, tijdens de koffie. Zegt dat we elkaar nooit hadden moeten laten gaan.” “Je moeder heeft waarschijnlijk gelijk. Stud Muffin...” “Dat weet ik, Emerald Eyes. Maar dat zal ik haar nooit zeggen.” Annika stopt abrupt. “Waar zijn we mee bezig? We hebben partners, kinderen… We moeten dit niet doen. Ik kan niet met je lunchen. Ik heb er helemaal geen zin meer in.” Hij kijkt haar aan. Ze zijn nog maar enkele stappen verwijderd van een lunchroom. “Je hebt gelijk. Ik heb er ook helemaal geen zin meer in. Dit was een hele slechte beslissing. We zouden een fout begaan. ” “Verstandverbijstering! Dat is het.” “Blij dat we het erover eens zijn, Annika. Goed dat we op één lijn zitten.” “Onze neuzen hebben altijd dezelfde kant opgestaan. We hebben elkaar altijd al goed aangevoeld.” “We hebben ook dezelfde humor, jij en ik. M’n ex had sowieso geen humor en mijn vriendin begrijpt het niet. Jouw ‘mannetje’ heeft vast ook geen humor. Maar ónze humor is als een zomer in Afrika.” Ze denkt even na. “Droog en zwart?” “Zie je wel,” knipoogt hij. Ze lachen. “Nou… dan zie ik je graag tijdens onze volgende toevallige ontmoeting weer,” zegt ze, terwijl ze zich langzaam wegdraait. “Graag! Ik kan niet wachten.” Ze schudden elkaar de hand, meer contact zou onverstandig zijn. “Ik mis je nu al.” “Niet zoveel als ik jou mis,” antwoord hij. Ze zetten ieder een paar passen, maar al snel voelt Annika een hand op haar schouder. “Dit kan zo niet langer. Ik kan niet wachten op een volgende toevallige ontmoeting. Waarom blijven we onszelf en elkaar voorliegen?” “Misschien moeten we het niet over onze partners en kinderen hebben. Misschien moeten we het ook geen lunchafspraak noemen.” “Mijn idee. Laten we gewoon zeggen waar het op staat.” “En wat zou je zeggen dan,” vraagt ze plagerig. Hij buigt zich naar haar toe, zij opent haar mond en sluit haar ogen alvast, maar hij fluistert: “Dan zou ik zeggen dat ik vannacht in het Raddisson Blu overnacht, kamer 204.” Ze kussen alsnog. “Laten we dineren.”