#260 Doortrekken

Doortrekken De mannen zijn zojuist vertrokken. Ze zijn vergeten het licht uit te doen. Het geeft me de kans om de witte muur met de fotocollage tegenover mij goed te bekijken. Hoe langer ik kijk, hoe meer ik een beeld krijg van wat er hier in dit huis, in dit gezin, plaatsvond. Kijken, goed kijken, moet je eerst leren. Daar moet je de tijd voor nemen. Ik kreeg de kans gewoonweg niet. Als het licht langer dan tien minuten brandde had ik geluk. Luisteren daarentegen doe ik niet meer. Door de gesloten deur heen was ik ooit in staat om de bezoekers aan hun stem te herkennen. De glazenwasser die eens in de maand zijn geld kwam innen, de vaste pakketbezorger, de vrienden en familie. Ze stonden aan de voordeur of in de hal, nauwelijks anderhalve meter van mij vandaan. Hoe beter ik mijn gehoor ontwikkelde, hoe meer ik ook hoorde van wat er zich recht tegenover mij, maar te laag voor mijn blikveld, afspeelde. Het waren geluiden waar ik misselijk van werd. Dat was het moment om te stoppen met luisteren. Reuk heb ik gelukkig nooit ontwikkeld. Recht vooruit kijken, dat kan ik. Niet op, niet neer, niet opzij. Kijken als er licht is. Beelden vasthouden om erover na te kunnen denken in het donker. Nu de lamp constant aanstaat zie ik de foto’s veel beter. Vooral lachende mensen. Mensen alleen, met zijn tweeën, drieën of vieren. Ik herken ze. Het zijn de mensen die staand voor mij even snel een hand door hun haar haalden. Een vuiltje uit hun oog verwijderden. Ieder zijn eigen gewoontes. De mensen die mij gebruikten om zichzelf te zien. De man die zijn opstandige wenkbrauwharen uittrok, door ze met de nagels van wijsvinger en duim te omklemmen en met een klein rukje los te trekken. Soms deed hij hetzelfde met de haren in zijn neus. De neus die langzaamaan donkerpaars kleurde. De vrouw die haar lippen nog wat bijstiftte en die mij steeds vaker pas diep in de nacht aankeek. Vol in de make-up, de ogen vochtig van de drank, terwijl ik de man al lang daarvoor in pyjama voorbij had zien komen. De jongen, die geen aandacht voor mij had en waarvan ik op het laatst alleen de achterkant van zijn rug zag. De haren die vanuit zijn nek en schouders over de hals van zijn T-shirt naar buiten kropen. Het hoofd dat te hoog zat om mij recht aan te kunnen kijken. Mocht hij zich al willen omdraaien. Hem miste ik als eerste. Weg. Nooit meer gezien. Het meisje dat haar gezichtsuitdrukking op mij oefende. Alle emoties, manieren van knipogen en manieren om verleidelijk te kijken. Dat gezicht dat veranderde van een breekbaar prinsesje in een angstaanjagend monster, met dik zwart omlijnde ogen, piercings in haar neusvleugel en het haar dat van blond verkleurdde naar rood met diepdonkere plukken. Haar vriendjes zag ik soms ook, als het meisje zich samen met één van hen verstrengelde in deze veel te kleine ruimte. Die vriendjes zie ik niet terug op de foto’s. Het meisje verdween op hetzelfde moment als de vrouw. De jongen, het meisje en de vrouw, reizigers die te lang op een plek verbleven, maar geboren zijn om zich nooit ergens te vestigen. Het valt me op dat ik alleen hen vieren zie. Niemand anders. Geen kleine kinderen. Enkel de jongen, het meisje, de man en de vrouw. Alleen de man bleef over. Hij bezocht me trouw. Elke dag, meerdere keren. Soms haalde hij een doekje over me heen. Zijn gezicht stond anders dan op de foto’s. Treurig. Diepe groeven. Wallen. Opgezwollen. Steeds meer kleine adertjes werden zichtbaar door zijn huid heen. Soms sprak hij tegen zichzelf, maar ik hoorde hem niet. Als je eenmaal je gehoor uitschakelt komt het niet zomaar terug. Op zulke momenten rolden er tranen over zijn wangen. Ze hebben hem meegenomen. Van de toiletbril afgehaald. De mannen tilden hem hoog genoeg op, waardoor ik zijn gesloten ogen kon zien, zijn ingevallen wangen en zijn halfgeopende mond. Iemand moet hem uiteindelijk toch gemist hebben. Zolang het licht brandt kan ik kijken. Me voeden met de details van de foto’s en op die manier verhalen vormen, die ik straks mee het donker in kan nemen.