Teneergeslagen loopt ze over straat. Auto's razen voorbij, de sirene van een politiewagen echoot in haar oren. Ze ziet het zonlicht langzaam voor haar voeten verdwijnen. Bruine blaadjes tollen in de lucht, een doorzichtige kracht bepaald hun eindbestemming. Dan weerklinkt er een zwaar getoeter, ze deinst achteruit. Met grote ogen kijkt ze naar de voorkant van een vrachtwagen die hoog boven haar uittorent. Ze heft haar hoofd, de blik van de chauffeur brandt in haar borststreek. Zijn mond beweegt, ze probeert zichzelf nog enigszins te beschermen, maar de woorden die zo donker zijn als de lucht, dringen diep door haar hart naar binnen. Met vluchtige pasjes steekt ze over, haar hoofd buigt weer naar beneden. Ze voelt iets vochtigs over haar gezicht glijden. Even blijft ze stilstaan voor een boetiekje, ze staart naar het raam. Een vage glinstering weerkaatst door de ruit. Waarom zijn haar ogen niet meer zo scherp? Ze zet een stapje dichterbij. Ze ziet hoe druppeltjes water langs haar gezicht stromen. Ze kent alleen maar tranen van geluk, wat zou dit dan betekenen? Haar gedachten nemen haar mee naar een ver verleden. Ze ziet de stralende glimlach van haar vader, er ging geen dag voorbij dat hij niet glimlachte. Zodra hij thuiskwam van een lange werkdag, zag ze weer de glinsteringen in zijn ogen.Op een dag schrok ze van zijn blik, zijn ogen keken ernstig... De deur van het winkeltje wordt met een zwaai geopend. 'Als je niet naar binnen komt, zorg dan dat je snel verdwijnt! Het is hier geen hangplek voor zwervers!' gilt de mevrouw, haar arm wijst in de richting van de doorgaande straat. 'Sorry, mevrouw...' stamelt ze. Haar hart krimpt ineen, vochtdruppels vloeien rijkelijk over haar gezicht. Waterspetters kletteren op de grond. In de verte ziet ze een afdakje, haar kleine voeten bewegen in rap een tempo. De regen sijpelt over haar lichaam, een rilling loopt langs haar rug. Ze hijgt, haar adem schuurt in haar keel. Een beekje ontstaat langs de kant van de weg, liters met water zoeken de openingen in de straat. Ze blaast de kilte in de lucht. Met haar handen wrijft ze over haar bovenarmen. De nattigheid kan haar even niet meer bereiken. 'Oma's Brei -en Naaiwinkeltje' staat er met witte letters op de ruit geschreven. Voorzichtig gaat de deur open. In haar ooghoeken ziet ze iemand naar buiten komen. 'Arm kind, kom gauw naar binnen,' hoort ze de oude mevrouw zeggen. 'Ik wil u niet tot last zijn...' 'Het is geen weer om buiten te zijn, kom toch naar binnen, het is er een stuk aangenamer...' Haar wandelstok wiebelt, langzaam draait ze zich weer om. Voorzichtig loopt ze achter haar aan, bij elke voetstap kraakt de houten vloer. De regenboog is niets vergeleken met de kleurenpracht van de garenbolletjes die tentoongesteld liggen op de schappen. Klosjes met naaigerei liggen in een mand naast een zwart naaimachine die veel lijkt op het oude handwerkapparaat van haar moeder. Dan ziet ze zichzelf, zo ineens uit het niets lijkt het of de enorme spiegel voor haar neus is komen te staan. Ze schrikt van haar rode ogen en de donkere kringen. Ze blinkt niet meer, alles is dof geworden. Zwarte vlekjes lopen als een schaduw over haar heen. Haar zilvere omlijsting is aan het afbrokkelen, de fonkelingen zijn verdwenen. Het gepiep van een deur haalt haar uit de werkelijkheid, haastig volgt ze de oude dame. Het licht van de vlammen weerkaatst in haar ogen. Ze voelt hoe de warmte de kou in haar lichaam verjaagt. 'Heb je het al iets warmer, mijn kind?' vraagt ze met krakerige stem. Haar lichte glazige ogen doen haar denken aan haar vaders stralende blik. Zachtjes blaast ze de stoom van haar kopje thee. Haar hart maakt een sprongetje van geluk.