#259 Als de wereld vergaat

'Papa, gaan we zo buiten met water spelen?' 'Nee, Anna, we gaan binnenkort kamperen. Ik zet de flessen met water alvast koel.' Anna's gezicht fleurt op, haar ogen beginnen te sprankelen. Karlijn staat opeens in de deuropening, ze kijkt verbaasd naar de vele waterflessen die op de grond staan. 'Wanneer gaan we dan, pa? Volgende week moeten we weer naar school.' zegt ze. 'Ga maar vlug jullie tassen inpakken, des te sneller kunnen we vertrekken.' Anna holt de trap op, haar voetstappen bonken op de traptredes. 'Maar pa...' 'Doe wat ik zeg, Karlijn, neem ook een paar warme truien mee.' 'Hoezo truien? Het is ruim dertig graden...' Ze schrikt van zijn boze aanblik. Met grote passen loopt ze naar boven. Ze grijpt haar telefoon uit haar broekzak. Anna komt haar enthousiast tegemoet. Ze pakt haar arm beet en vraagt: 'kom, help je mij mee met inpakken?' Karlijn trekt haar arm terug, haastig doet ze de slaapkamerdeur dicht. 'Waarom doe je zo raar?' vraagt Anna. Ongeduldig trekt ze aan Karlijns shirt. 'Laat me even met rust, ik bel mama.' De telefoon gaat enkele keren over, dan hoort ze haar stem van de voicemail. 'Hè, waarom neemt ze niet op...' 'Kom, help mij nou eens mee!' Anna springt van bed, haar blonde krulletjes zwiepen in de lucht. Ze grijpt haar roze koffertje beet, ze legt het opengespreid op de grond neer. Karlijn gaat vlak voor haar op haar hurken zitten. 'Papa doet de laatste tijd vreemd, Anna...' Ze schrikt even van haar blik, onzeker vraagt ze: 'Maar we gaan toch op vakantie?' 'Ik zag papa een paar dagen geleden geknield op de grond zitten met zijn armen in de lucht, hij mompelde iets, maar ik kon het niet verstaan.' 'Papa doet bidden, dat heeft hij mij ook geleerd,' zegt Anna zacht. Met een zwaai wordt de slaapkamerdeur geopend. Anna en Karlijn kijken verschrikt naar de vurige ogen van hun vader. 'Zijn jullie al begonnen met inpakken?' vraagt hij stellig. 'Ik ga zo meteen naar Sanne, ik heb om drie uur met haar afgesproken.' 'Je blijft vandaag thuis, je gaat nergens meer naartoe, Karlijn.' 'Ik mocht van mama gisteren...' Met een klap gooit hij de deur achter zich dicht. 'Anna, wat heeft papa jou nog meer verteld?' 'Dat zijn geheimpjes, ik mocht er met niemand over praten...' 'Tegen mij kun je alles zeggen, dat weet je toch?' Ze grijpt haar lievelingsbeertje van bed en legt het in haar koffertje. 'Anna...' 'Ik mag er met niemand over praten, anders krijg ik straf,' zegt ze met trillende stem. Ze houdt haar handen tegen haar gezicht gedrukt. Karlijn pakt haar beet, ze houdt haar stevig vast. Voorzichtig dept ze haar gezicht droog. 'Ik probeer mama nog een keer te bellen.' Anna knikt, ze gaat weer op bed zitten. De pieptonen weerklinken in Karlijns oren. 'Hallo, dit is...' 'Verdorie, waarom neemt ze nou niet op!' 'Papa heeft gezegd dat we binnenkort weggaan,' fluistert Anna. 'Hè, hoe bedoel je? Waar gaan we dan heen?' vraagt Karlijn onthutst. 'Papa zei dat we naar het bos gaan, omdat er iets ergs gaat gebeuren met de aarde...' Tranen rollen weer over haar wangen. 'Jeetje, waarom weet ik daar niks vanaf? We moeten hier weg, Anna. Pak vlug je koffer in. Om twee uur vannacht maak ik je wakker.' 'Ik wil hier blijven...' zegt ze snikkend. 'Papa doet vreemd de laatste tijd, er is iets ernstigs aan de hand. Bij mij ben je veilig, oké?' Stilletjes lopen ze door het donkere halletje naar beneden. 'Misschien is mama al thuis gekomen... Zullen we gaan kijken?' vraagt Anna zacht. 'Mama... Ze is niet meer thuis gekomen..., kom, we moeten opschieten.' Zodra Karlijn de sleutel van de voordeur omdraait gaat plots het licht aan. 'Waar gaan jullie naartoe?'