#258 - Een noodgeval

‘Je kunt niet naar Santa Monica gaan zonder een ritje in het reuzenrad,’ zei mijn vrouw. Ik heb veel goed te maken. De laatste maanden bracht ik meer dagen en nachten door met mijn collega’s dan met haar. Dat is de prijs die we moeten betalen om de wereld leefbaar te houden, maak ik mezelf steevast wijs, maar ik besef nu pas hoeveel nood ik had aan een vakantie samen met mijn liefste. ‘Ik ben blij dat je me hebt weten te overtuigen,’ zeg ik wanneer ons gondeltje zijn hoogste punt bereikt en halthoudt om ons de omgeving te laten overschouwen. Voor ons strekt de Stille Oceaan zich uit onder een azuurblauwe hemel. Links van ons zie ik zo ver het oog reikt mensen van hun welverdiende vakantie genieten. Ze zijn uit hun hotel en uit de schaduw van de palmbomen gekomen; ze zijn het hete strand overgestoken en ze hebben zich genesteld op de plaats waar golven en zand elkaar ontmoeten. Het water van de Pacific is te koud om in te zwemmen, maar pootjebaden is de ideale manier om af te koelen bij dit prachtige weer. Ik geniet van het uitzicht. Wie werk doet zoals het mijne, moet er af en toe aan herinnerd worden waarom en voor wie hij zoveel van zijn leven opoffert. Opeens verstommen de vrolijke klanken en geluiden van de Santa Monica pier abrupt. Op het strand springen mensen in paniek overeind. Ze kijken opgeschrikt in de lucht en vluchten weg van de waterlijn. Ook mijn vrouw en ik kijken nu verbaasd in de richting van de zee. Waar daarnet nog geen wolkje aan de horizon te zien was, is de lucht nu, heel lokaal, donker geworden, alsof we de hemel bekijken door een raam met een zwarte vlek erop. De vlek begint te wervelen. Ik weet wat dit betekent. ‘Er is geen reden tot paniek,’ stel ik mijn vrouw gerust, ‘Ik weet wie eraan komt.’ Inwendig vloek ik. Er moet wel een heel dringende crisissituatie aan de gang zijn om voor zo’n groot publiek een vortex te openen. ‘Zeg me niet dat het iets te maken heeft met je werk,’ zucht mijn vrouw. Ik zie de wanhoop in haar ogen. ‘Ik vrees van wel,’ geef ik toe. De donkere wolkenmassa wordt groter; bliksemschichten schieten alle richtingen uit. De vortex opent zich en spuwt met grote snelheid iets het luchtruim in. Is het een vogel, is het een vliegtuig? Nee, het is Iron Man en hij vliegt recht op het reuzenrad af. De mensen in de gondels onder ons krijsen de longen uit hun lijf. Iron Man vermindert pas op het laatste moment vaart. Jarvis heeft me voor hem gelokaliseerd. De angstkreten onder ons veranderen in Ooh's en Aah's van ontzag wanneer Iron Man naast onze gondel komt zweven. Hij klapt zijn vizier open en zegt: ‘Bruno, we hebben je nodig. Zonder jou lukt het niet.’ Ik rol even met de ogen en zeg: ‘Al goed, al goed, wat is het noodgeval?’ ‘Je moet dringend terug op het internet, Bruno, iemand op schrijvenonline.org heeft een DT-fout gemaakt!’ Ik kijk mijn vrouw aan en ik zie dat ze me begrijpt. Daar gaat onze vakantie.