#257 Op reis naar een vervlogen tijd - deel 3 - The Langoliers

'This is the control tower of Los Angeles International Airport. Verify your flight details.' 'We hebben contact!' roept Rob. Mijn hart maakt een vreugdesprong bij het horen van de Amerikaanse stem door mijn headset. Het getril van het toestel wordt geleidelijk minder. De luide bonken verdwijnen, de alarmsignalen zijn opeens duidelijk hoorbaar. Ik staar naar de knipperende lichtjes. 'This is flight LH 417..., we are in an emergency situation,' zegt Rob. 'Please verify your flight details, we can guide you to the runway...' 'Elle, kijk nog eens bij de defecte motor,' zegt Rob. Ik open mijn veiligheidsgordel, zodra ik opsta merk ik dat mijn benen slap zijn. Ik stap over enkele tassen die op het gangpad liggen. Ik voel een misselijkheid opkomen als ik de sieraden op de rood beklede stoelen en op de grond zie liggen. Ik kijk naar buiten, het is mistig. Kleine druppels glijden over het raampje en zoeven naar beneden. De propellor beweegt nauwelijks, de zwarte rookpluimen maken mij erg onrustig. De inmense wervelstorm lijkt te zijn verdwenen... Tien minuten geleden dacht ik nog dat we dood gingen. Met mijn hand veeg ik een paar tranen van mijn gezicht. Ik schuifel langs de stoelen naar de andere kant. Ik zie dat de propellor vlug ronddraait. Snel ga ik weer terug naar de cockpit. Ik open de cockpitdeur, ik hoor Rob tegen Rohan zeggen: 'Hopelijk redden we het met de brandstof...' 'De wervelstorm lijkt te zijn verdwenen, maar er komt rook uit de kapotte motor, Rob!' zeg ik met trillende stem. 'Godzijdank hebben we die storm overleeft. Maar hoe is het mogelijk dat het vliegtuig ineens stabiel blijft in deze situatie? En dat we nu wel contact hebben met de verkeerstoren?' 'Ik weet het niet, Rob..., ik zal blij zijn als dit helse avontuur achter de rug is...' 'Ik ook, Rohan, zet jullie schrap voor de landing,' zegt Rob streng. Kriebels gieren door mijn buik, de armleuningen houd ik stevig vast. De wind raast, de alarmen weerklinken door de cockpit. Laat ons alsjeblieft veilig landen... 'Landingsgestel, Elle!' Direct zet ik de schakelaar om en roep: 'Check, Rob.' Vervolgens hoor ik een doffe klap, ik houd mijn adem in. 'Vaart minderen, Rohan!' gilt Rob. Hij trekt de hendel naar achteren. Robs handen die de stuurknuppel in bedwang moeten houden, beven. Mijn stoel begint weer te trillen. Mijn borstkas gaat razendsnel op en neer. 'We gaan landen!' roept Rob. Ik buig voorover en houd mijn handen op mijn hoofd gedrukt. Met een smak komen we op de landingsbaan terecht. Even voel ik dat we worden opgetild, waarop het geluid van de gierende banden weer te horen is. 'Verdomme, we gaan te hard!' schreeuwt Rob. Laat het zo snel mogelijk voorbij zijn... Ik wil nog niet sterven God... De gedachten gonzen nog in mijn hoofd als het geruis langzaam naar de achtergrond verdwijnt. Ik merk dat het vliegtuig snelheid mindert. Het geronk van de motor gaat over in gezoem. Eindelijk, het is voorbij... Een zucht van opluchting klinkt door de stilte. Voorzichtig kijkt Rohan over zijn schouder. 'Elle, hoe gaat het met je?' 'W... wel goed...' 'We hebben het geflikt,' zegt Rob. Tranen rollen over zijn gezicht. De zonnestralen branden op mijn blote huid. Steken pijnigen mijn nek en mijn knie. Ik voel Rohans warme lichaam, ik zie weer een glinstering in zijn donkere blik, enkele vlinders duiken op in mijn buik. In de verte hoor ik sirenes loeien. Mijn gedachten gaan naar het thuisfront. Ik gris de telefoon uit mijn handtas. Ro..., Rohan...' 'Wat is er, Elle?' 'Het is vandaag zeventien mei...' 'Hè? We zouden dus al een week vermist zijn...' 'Het is te bizar voor woorden, Rohan, maar we zijn in de toekomst terecht gekomen...'