Opdracht #256 - Kampvuur

Opdracht #256 – Het kampvuur ‘Hallo, waar zit je? en meteen stapt Christa de keuken binnen - Ria staat al bij het Senseo apparaat - komt dat even goed uit.’ ‘Natuurlijk, koffie is er altijd, hoe gaat het?’ ‘Met mij prima, maar als ik jou zo zie?’ ‘Je ziet het goed: blubber blubber en nog eens blubber; idioot gewoon. Kom laten we naar de kamer gaan, die kopjes kan ik nog wel baas, pak jij de koektrommel even? ; altijd positief blijven.’ Christa kijkt om zich heen, het ziet er rommelig uit. Pennen, papier en overal boeken en tijdschriften, losse- en verfrommelde papierenzakdoekjes. ‘Was je aan het schrijven en lezen tegelijk?’ ‘Ja, ik waag pogingen, sinds ik het woord Kampvuur heb gelezen lukt niks meer.’ ‘Jij en kampvuur lijkt me ook geen combinatie. Heb jij ooit wel eens gekampeerd, ik heb je daar nooit over gehoord.’ ‘Jawel, eeuwen geleden, daar komt het nu allemaal door. Een schoolvriendin zette vorige week een schoolfoto - geen klassenfoto – op fb. Ik was meteen weer eeuwen terug, ik vond het leuk en was verrast, een mengeling van gevoelens duikelen dan over elkaar heen.’ Christa kijkt Ria oplettend aan: ‘Is er iets?’ Ria haalt een beetje beverig adem: ‘Dat kun je wel zeggen, ik zal het je vertellen. Je weet dat ik een heel lange periode gestotterd heb en wel zo erg, dat ik liever niets zei. Ik dorst in de klas niet te vragen wanneer ik iets niet begreep, deed ik dat een enkele keer wel, dan werd het doodstil in de klas; daardoor kreeg ik het nog benauwder. Hoewel, ik was niet de enige, hoor. Een jongen die ik als lagereschoolkind al kende, kon er ook iets van. Ik kwam hem op spraakles nog wel eens tegen. Maar het gekke is dat het hem geen bal interesseerde: “dan w w wachtte ze m m maar effe”, zei hij vele jaren later eens tegen me. Hij staat ook op die schoolfoto. Maar nu even over dat kampvuur. Ik ben vroeger bij de kabouters geweest en vloog toen over naar de padvindsters; zo werd dat genoemd. Ik was zo’n jaar of elf, twaalf. We gingen op de fiets naar Renkum, zetten de tenten op, sprokkelden hout voor het warmen van water voor thee, misschien ook voor het koken van aardappelen? Verder weet ik nog dat ik takken doormidden brak over mijn knie. Begrijp je wat ik bedoel? ‘Jazeker, ga door.’ ‘Op een gegeven moment zaten we naar vuur te kijken: het kampvuur. Er werd vast wel gezongen. Ik weet het niet meer. We maakten een nachtwandeling. Dat was wel spannend; konden we dieren horen? Je weet dat ik gek op sprookjes ben, dat was vroeger al zo. Zou ik nu de Wijze Uil zien en kaboutertjes? Natuurlijk ik kon denken wat ik wilde, maar zeggen niet. Toen we terugkwamen was het bedtijd, iedereen kreeg nog wat water te drinken. Let nu op: was het water uit een pan? Ik kon het niet goed zien want het was donker geworden. De pan werd aan je mond gezet, de rand voelde zacht vies en ik rook en proefde iets aangebrands, ik walgde, maar dronk, slikte manmoedig door en dacht: dat is nu kamperen. Ria begint te snikken, ze kan niet meer ophouden. ‘Joh, wat heb jij nou? Kom hier.’ En Christa slaat haar armen om haar heen. ‘Sorry Chris het gaat alweer, wat stom nou. Ik dacht even: alles maar doorslikken heb ik jaren en jaren gedaan. Ik voel en ruik nog die vieze pan en maar slikken. Weet ik daarom niet veel meer van het kamperen zelf? Onthoud je daarom alleen maar narigheid?’ Ria zucht eens diep en veegt haar ogen af - papierenzakdoekje voldoende. ‘Plons even wat koud water in je gezicht, dan zal ik zorgen voor een whisky on the rocks, ik weet hier de weg.’ Ze kijkt glimlachend op. ‘Graag, doe maar dan toosten we daarna op Het Kampvuur.’ Een gelukkiger stel vriendinnen kun je je op dat moment niet voorstellen.