Lid sinds

10 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Opdracht #256 - Kampvuur

Opdracht #256 – Het kampvuur ‘Hallo, waar zit je? en meteen stapt Christa de keuken binnen - Ria staat al bij het Senseo apparaat - komt dat even goed uit.’ ‘Natuurlijk, koffie is er altijd, hoe gaat het?’ ‘Met mij prima, maar als ik jou zo zie?’ ‘Je ziet het goed: blubber blubber en nog eens blubber; idioot gewoon. Kom laten we naar de kamer gaan, die kopjes kan ik nog wel baas, pak jij de koektrommel even? ; altijd positief blijven.’ Christa kijkt om zich heen, het ziet er rommelig uit. Pennen, papier en overal boeken en tijdschriften, losse- en verfrommelde papierenzakdoekjes. ‘Was je aan het schrijven en lezen tegelijk?’ ‘Ja, ik waag pogingen, sinds ik het woord Kampvuur heb gelezen lukt niks meer.’ ‘Jij en kampvuur lijkt me ook geen combinatie. Heb jij ooit wel eens gekampeerd, ik heb je daar nooit over gehoord.’ ‘Jawel, eeuwen geleden, daar komt het nu allemaal door. Een schoolvriendin zette vorige week een schoolfoto - geen klassenfoto – op fb. Ik was meteen weer eeuwen terug, ik vond het leuk en was verrast, een mengeling van gevoelens duikelen dan over elkaar heen.’ Christa kijkt Ria oplettend aan: ‘Is er iets?’ Ria haalt een beetje beverig adem: ‘Dat kun je wel zeggen, ik zal het je vertellen. Je weet dat ik een heel lange periode gestotterd heb en wel zo erg, dat ik liever niets zei. Ik dorst in de klas niet te vragen wanneer ik iets niet begreep, deed ik dat een enkele keer wel, dan werd het doodstil in de klas; daardoor kreeg ik het nog benauwder. Hoewel, ik was niet de enige, hoor. Een jongen die ik als lagereschoolkind al kende, kon er ook iets van. Ik kwam hem op spraakles nog wel eens tegen. Maar het gekke is dat het hem geen bal interesseerde: “dan w w wachtte ze m m maar effe”, zei hij vele jaren later eens tegen me. Hij staat ook op die schoolfoto. Maar nu even over dat kampvuur. Ik ben vroeger bij de kabouters geweest en vloog toen over naar de padvindsters; zo werd dat genoemd. Ik was zo’n jaar of elf, twaalf. We gingen op de fiets naar Renkum, zetten de tenten op, sprokkelden hout voor het warmen van water voor thee, misschien ook voor het koken van aardappelen? Verder weet ik nog dat ik takken doormidden brak over mijn knie. Begrijp je wat ik bedoel? ‘Jazeker, ga door.’ ‘Op een gegeven moment zaten we naar vuur te kijken: het kampvuur. Er werd vast wel gezongen. Ik weet het niet meer. We maakten een nachtwandeling. Dat was wel spannend; konden we dieren horen? Je weet dat ik gek op sprookjes ben, dat was vroeger al zo. Zou ik nu de Wijze Uil zien en kaboutertjes? Natuurlijk ik kon denken wat ik wilde, maar zeggen niet. Toen we terugkwamen was het bedtijd, iedereen kreeg nog wat water te drinken. Let nu op: was het water uit een pan? Ik kon het niet goed zien want het was donker geworden. De pan werd aan je mond gezet, de rand voelde zacht vies en ik rook en proefde iets aangebrands, ik walgde, maar dronk, slikte manmoedig door en dacht: dat is nu kamperen. Ria begint te snikken, ze kan niet meer ophouden. ‘Joh, wat heb jij nou? Kom hier.’ En Christa slaat haar armen om haar heen. ‘Sorry Chris het gaat alweer, wat stom nou. Ik dacht even: alles maar doorslikken heb ik jaren en jaren gedaan. Ik voel en ruik nog die vieze pan en maar slikken. Weet ik daarom niet veel meer van het kamperen zelf? Onthoud je daarom alleen maar narigheid?’ Ria zucht eens diep en veegt haar ogen af - papierenzakdoekje voldoende. ‘Plons even wat koud water in je gezicht, dan zal ik zorgen voor een whisky on the rocks, ik weet hier de weg.’ Ze kijkt glimlachend op. ‘Graag, doe maar dan toosten we daarna op Het Kampvuur.’ Een gelukkiger stel vriendinnen kun je je op dat moment niet voorstellen.

Lid sinds

8 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Riny, op bijzondere Rinyaanse wijze zet je een flasback (ik weet zo gauw geen goed Nederlands woord hiervoor) van een nare jeugdherinnering neer en plaatst dat in een levenslang verdriet, dat op nu voor het eerst (?) geuit wordt door de hp Ria. Mooi verweven verteld :nod: Katja, onze coach deze week heeft weer veel leerzame opmerkingen, na haar bezoek kom ik teruglezen. Fijne avond.

Lid sinds

13 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
Hoi Riny, je verhaal en Christa vallen met de deur in huis. Leuk! Persoonlijk had ik de eerste zinnen alleen iets anders vormgegeven. Ik had er bijvoorbeeld het volgende van gemaakt: 'Hallo, waar zit je?' Christa stapt de keuken binnen. Ze ziet Ria al bij het Senseo apparaat staan. 'Komt dat even goed uit.’ Verder vind ik het stukje over het stotteren, ondanks dat ik het een mooi stukje vind, een beetje los staan van de rest van je verhaal. Je had er misschien op het einde nog iets van terug kunnen laten komen. Het einde van je verhaal geeft me een warm gevoel. Ik proost met de twee vriendinnen mee!

Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Mooi verhaal. :) :thumbsup: Voor het begin sluit ik me aan bij Edwinenchantalenquinten. Het stotteren stoort me niet. Het vertelt ook iets over de persoon die ze toen was, ten tijde van het kampvuur, toch? Die whiskey on the rocks maakt het af, en spoelt de narigheid er helemaal uit. (Zelfs al lees ik het enkel zonder ervan te drinken.)

Lid sinds

10 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Riny, op bijzondere Rinyaanse wijze zet je een flasback (ik weet zo gauw geen goed Nederlands woord hiervoor) van een nare jeugdherinnering neer en plaatst dat in een levenslang verdriet, dat op nu voor het eerst (?) geuit wordt door de hp Ria. Mooi verweven verteld :nod: Katja, onze coach deze week heeft weer veel leerzame opmerkingen, na haar bezoek kom ik teruglezen. Fijne avond.
Hallo mw.Marie, … ik ben lang met dat verhaal bezig geweest. Ria zag die schoolfoto, haar gedachten brachten haar bij vroeger: het stotteren was in die periode de hoofdmoot. Die foto blijft door haar hoofd spoken. Enige dagen later krijgt ze het woord: Kampvuur voor haar neus, ze denkt meteen aan dat kampeerfestijn in Renkum en het drinken uit die vieze pan. Het slikken bracht haar op het idee, dat ze een groot deel van haar leven altijd heeft 'moeten' slikken. Dank voor je reactie. :nod: :thumbsup:

Lid sinds

10 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Hoi Riny, je verhaal en Christa vallen met de deur in huis. Leuk! Persoonlijk had ik de eerste zinnen alleen iets anders vormgegeven. Ik had er bijvoorbeeld het volgende van gemaakt: 'Hallo, waar zit je?' Christa stapt de keuken binnen. Ze ziet Ria al bij het Senseo apparaat staan. 'Komt dat even goed uit.’ Verder vind ik het stukje over het stotteren, ondanks dat ik het een mooi stukje vind, een beetje los staan van de rest van je verhaal. Je had er misschien op het einde nog iets van terug kunnen laten komen. Het einde van je verhaal geeft me een warm gevoel. Ik proost met de twee vriendinnen mee!
Hallo Chantal, … die eerste zin. Ik wilde zo snel mogelijk beginnen aan het verhaal, maakte namen en koffie bekend in een zin. Dat stotteren hoorde bij het kampvuur. Dat slikken van dat vieze water, alleen dat is haar nog het meest bijgebleven. Die herinnering bracht haar dat zij in haar leven teveel heeft geslikt. Lekker genieten hè, zo'n whiskey'tje met ijs. Dank voor je fijne reactie.

Lid sinds

10 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Mooi verhaal. :) :thumbsup: Voor het begin sluit ik me aan bij Edwinenchantalenquinten. Het stotteren stoort me niet. Het vertelt ook iets over de persoon die ze toen was, ten tijde van het kampvuur, toch? Die whiskey on the rocks maakt het af, en spoelt de narigheid er helemaal uit. (Zelfs al lees ik het enkel zonder ervan te drinken.)
Hallo Nele, ... ja, zo was ze. Ik ben zo met dat verhaal bezig geweest; het was boeiend om te schrijven. Dank voor je meelevende reactie

Lid sinds

15 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dag Riny, mooi verhaal over vriendschap, altijd fijn om daar iets over te lezen. Eén zin trof me nogal diep:' Onthouden we dan alleen maar narigheid?' We hebben inderdaad die vervelende gewoonte aangekweekt gekregen door onze opvoeding en dat al eeuwen en eeuwen lang. Het is moeilijk zo'n eeuwenoud gedrag te doorbreken. Ik spreek uit ervaring en je krijgt er eigenlijk dagelijks mee te maken. Ken je de boeken van Katie Byron? Aan te raden. (Amerikaanse therapeute). Zij hamert er vooral op om geen aandacht te schenken aan nare herinneringen. Zie ze als wolken die voorbij drijven en laat ze zo vlug mogelijk verder drijven. Het is negatieve energie. Ze schrijft dat het je verleden is en niet meer belangrijk. Het verleden is voorbij en je leeft nu. Zeg veel tegen jezelf: this is it. Hier moet ik het meedoen. Het verleden zijn verhalen die je moet loslaten. Je zit nu in een ander verhaal. Het verhaal van een mooie vriendschap. Knuffel :)

Lid sinds

10 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Dag Marijke, … dank voor je wijze raad. Oude herinneringen kunnen wel eens spelbrekers zijn; je moet gewoon nieuwe maken. Zitten er nog een paar van die gozers; gewoon een trap onder hun achterste geven. Fort jullie! Katie Byron ken ik niet. Ik zal eens opletten in bieb of boekhandel. En dan: this is it; zo is het! :!: Je hebt een voorspellende geest, zeg. Ik zit nu inderdaad in een ander verhaal. Ik ga er mee verder! :nod: :thumbsup: Dikke :{}