#256 De Belgische Ardennen

Anke, met deze warmte heb je weer een leuk verhaal geschreven en de spanning laat je er goed in doorschemeren. Je hebt een bijzondere wijze van spanning creëren, eerst laten zien dat Pieter stokstijf rechtop gaat zitten en dan de val van oma vertellen. Leerzaam voor mij :thumbsup: Je einde begrijp ik volkomen als leuke plot, maar ik heb het gevoel dat het net teveel uit de lucht komt vallen. Ik vraag me af hoe dat komt, mss doordat het verhaal in mijn gevoel wordt gedomineerd door opa en oma en vanuit hun oogpunt is het een ramp, dat oma zo gevallen is. Het is persoonlijk hoor, ben benieuwd hoe anderen het ervaren. Weer graag gelezen. Fijne avond en sterkte met deze hitte :crybaby:

Als een Nederlander of een Fransman Engels praat, dan herken je die vaak meteen aan hun accent. Een Belg die Engels praat is vaak moeilijker te plaatsen. Zo was ik eens in Texas waar een Amerikaan me vroeg: 'Where are you from? I don't recognize your accent.' Ik antwoordde: 'I'm from Belgium.' Het gezicht van de Amerikaan betrok meteen, alsof ik iets gezegd had dat ongepast was. Toen ik vroeg: 'What's wrong with that?' stelde hij nog een vraag: 'Are you from the Dutch-speaking part or from the French-speaking part?' Ik zei: 'I'm from Flanders; my mother tongue is Dutch.' Hij klaarde meteen op en hij zei: 'You know, I once drove from Flanders to Wallonia... It felt like driving from San Diego to Tijuana.' Ik schoot in de lach, want ik begreep precies wat hij daarmee bedoelde. We hebben toen een hartelijk gesprek gehouden over alle plaatsen die we in ons leven bezocht hebben. Je beschrijving van het wegdek in de Belgische Ardennen deed me aan die anekdote denken en ik moest er opnieuw mee lachen.

Met plezier gelezen. Er komen meerdere verhalen naar voren, maar toch blijft het goed te volgen. Het eind komt voor mij ook iets 'te snel', waardoor ik in eerste instantie even uit de bocht vlieg. Misschien helpt het als je de vader via de telefoon en zijn laat zeggen, die al helpt bij de kanteling. Iets in de trant van: 'Hee, jochie wat leuk dat je belt. Heb je het naar je zin bij opa en oma?' En dan je uitsmijter. Maar goed, wat voor mij werkt, werkt mogelijk voor anderen niet. ;-)

Hoi Anke, Je hebt mooi de meerdere verhalen in elkaar verweven. Ik was ook even van mijn stuk gebracht door het einde, maar dat is prima. Een verhaal mag verrassen.

Leuk verhaal, en knap hoe je er nog een extra geneste verhaallaag in hebt verwerkt. En het blijft allemaal prima te volgen. Ook voor mij werkt de laatste zin niet echt lekker: ik blijf vooral met de gedachte zitten dat het dus een nogal asociaal jongetje blijkt te zijn. Het idee is leuk, maar voor mij werkt het dus niet echt zoals het er nu staat. Dan wil ik nog wat dieper ingaan op een belangrijk aspect: je dialogen. Die komen niet altijd even 'natuurlijk' over en dat kan de lezer uit het verhaal trekken. Bijvoorbeeld: 'Opa, zou je mij een spannend verhaal over vroeger willen vertellen?' Die jongen is een jaar of tien. Hoor je hem zoiets echt zeggen? Die vraag moet je bij dialoog continu blijven stellen. Ik hoor hem eerder iets zeggen als: 'Toe nou opa, vertel nog eens zo'n spannend verhaal over vroeger.' Ander voorbeeld: We gingen voor de eerste keer kamperen in de Ardennen. Jan, je vader, was een paar jaar jonger dan jij nu bent, een jaar of zeven. Opnieuw: zou die opa dat echt zeggen? Het komt op mij nogal over of je die dialoog mede wilt gebruiken om aan de lezer onder meer uit te leggen dat de vader van de jongen. Die jongen weet dat natuurlijk allang en daardoor komt het enigszins geforceerd en onnatuurlijk over. Dialoog voor dergelijke uitleg gebruiken kan handig zijn, maar dan moet je het altijd wel zo subtiel doen dat de lezer er 'intrapt'. Ik zou er bijvoorbeeld van maken: 'Je oma en ik gingen voor het eerst met ons hele gezin kamperen, in de Ardennen. Jan was wat jonger dan jij nu bent, een jaar of zeven. ' Door in de eerste zin het gezin te vermelden en in de tweede zin alleen 'Jan', zorg je ervoor dat de lezer zelf zal concluderen dat die Jan dan wel de vader van die jongen moet zijn. Dat heeft als bijkomend voordeel dat je de lezer 'aan het werk' zet en de meeste lezers vinden dat prettig: dan voelen ze zich meer voor vol aangezien dan wanneer alles (vaak onnodig) voor ze uitgespeld wordt. En nog een laatste voorbeeld: 'Wat was die bonk, opa? Het leek vanuit de keuken te komen...' Opnieuw: hoor je dat die tienjarige zeggen, 'Het leek vanuit de keuken te komen...' Ik niet. Geloofwaardiger lijkt me bijvoorbeeld: 'Volgens mij kwam het uit de keuken...' Verder is het een prima geschreven en goed verzorgde tekst, waar ik eigenlijk slechts de volgende kleine foutjes in heb weten te bespeuren: 'De rit heeft wel vier uur geduurd, er waren nog niet zoveel snelwegen als nu. ' --> Ik begrijp niet zo goed waarom je hier 'heeft geduurd' gebruikt in plaats van 'duurde'. Ik zie hier geen reden om daar opeens een andere vorm te kiezen. 'Na het opzetten van de tent, moest er natuurlijk gevist worden.' --> Die komma hoort er niet te staan. Nooit een komma na bepalingen aan het begin van een zin. 'Na het opzetten van de tent' neemt grammaticaal gezien de plaats in van een woord als 'toen' en ik denk dat je ook geen komma zou zetten in 'Toen(,) moest er natuurlijk gevist worden.' 'Ik glimlachtte en zei: ' Typfoutje: 'glimlachte' moet hier natuurlijk met maar één t.

Hallo Anke, … ik leefde helemaal mee. Ik schoot in de lach bij die laatste zin. Ik zag dat snuitje van Pieter: hij wilde .liever kamperen. Opa wist helemaal niets van het moderne gebeuren van deze tijd. Kan er dan iets ongewoons gebeuren, klettert oma met de ijsjes op de grond. Leuk bedacht allemaal, Anke. Met plezier gelezen.