#255 Kamperen

Ik ben geen kampeerder. En mijn vriendinnen evenmin. Toch liggen we gezusterlijk opgerold naast elkaar in een veel te klein tentje. We hadden er natuurlijk voor kunnen kiezen om de tweede tent ook als slaapplek te gebruiken, maar het leek ons beter om daar een walk-in tent van te maken. Om de illusie van luxe en elegantie in dit godvergeten stukje oerwoud nog een beetje levend te houden. Ik lig in het midden. Links en rechts van mij voel ik de warme, slaperige lichamen van mijn vriendinnen. Ik wil me niet verroeren, maar mijn volle blaas laat me weten dat er toch enige urgentie geboden is om deze veilige haven te verlaten. Zo voorzichtig mogelijk wurm ik me tussen hen uit en kruip ik op handen en voeten de donkere nacht in. Ik haal even diep adem, kijk schichtig om me heen en dan flipflop ik op topsnelheid richting de rivier. Ik neem me voor zo snel mogelijk de betrekkelijke veiligheid van de tent weer op te zoeken, want het gevaar ligt hier, in dit onontgonnen gebied, uiteraard overal op de loer. Maar dan, als mijn blaas geleegd is, overvalt het me. Plots word ik overweldigd door een hemels leger aan sterren. De nacht strooit ze zonder scrupules en met grof geschut over me uit. Hun flonkering ruist ritmisch voorbij op de stromende rivier en ik zie dat het water niet zwart is, en angstaanjagend, maar diep donkerblauw, meegaand en mysterieus. En de rotsen, ze zijn niet van steen, maar warm als de zon. De bomen fluisteren en ik luister en luister en hoor de nacht. Voor het eerst in mijn leven. Als ik de tent weer inkruip, is Anouk wakker. 'Waar was je?' fluistert ze, om haar zus niet te wekken. 'Je bleef zo lang weg. Ik wilde al bijna alarm slaan.' Behendig slinger ik me om wat benen heen en plof neer op de dekens. 'Plassen.' Anouk kijkt me met haar grote donkere ogen aan. 'Helemaal alleen? Je weet toch dat je me altijd wakker mag maken. Was je niet bang?' Ik schud, nog vol verwondering, mijn hoofd. Ze slaat een arm om me heen en fluistert;  'jij stoertje!' Ze moest eens weten.