254 twee weken Ibiza tegen Max' goesting

‘Haast je, schat! Straks missen we het vliegtuig nog!’ Max was als de dood voor vliegen. Ooit, één keer in zijn hele leven kroop hij in zo’n verduiveld vliegtoestel. Dat was in 1987, toen hij vijf was. Om naar Lourdes te gaan. Hij was toen ook niet echt tuk op vliegen, maar een glas warme chocolademelk doet wonderen om een peuter minder kribbig te maken. Hij is geen peuter meer, maar nog steeds kribbig. ‘Hou toch je wafel, wijf,’ mompelt Max tussen zijn lippen door. Zijzelf heeft al uitgemaakt dat de twee een koppel zijn, ook al is dat voor Max helemaal geen uitgeklaarde zaak. Max zou zijn zomer spenderen op zijn kamer, aan zijn debuutroman. Hij had haar slechts een maand of zes geleden ontmoet en zij was helemaal holderdebolder van hem. Hij apprecieerde haar gezelschap tot op zekere hoogte, maar zij smeet zich helemaal in hun liefdesverhaal. Max kijkt nog een laatste keer om naar zijn huisje. ‘Wat scheelt er, lieverd?’ vraagt Lieselot. ‘Hmm?... Niets, niets.’ Hij sluit de deur op een manier die helemaal niet strookt met zijn anders zo behendige modus operandi om een deur te sluiten. ‘Je maakt je zorgen om Hidalgo, niet?’ De anders straal genegeerde en pokdalige greyhound zou inderdaad zijn ticket voor een tweetal weken thuisblijven kunnen zijn, maar het beest is vanochtend afgezet bij Max’ ouders, die zich maar wat graag ontfermen over de vrucht van een eerder op de klippen gelopen relatie van Max. ‘Ja, wel, het is gewoon…’ Max aarzelde. ‘Maak je geen zorgen, schatje. Geniét er nu gewoon van.’ Het woord “niet” is, wat Max betreft, het meest interessante van heel haar betoog. ‘Laten we nu gewoon gaan, het is maar naar Wevelgem International Airport, het is niet zo ver.’ Max draait de sleutel over. Terwijl ze de straat uitrijden, denkt Max aan hoe hij hier onderdoor zou kunnen raken. Hij kan natuurlijk eerlijk zijn en gewoon vlakaf zeggen dat hij niet op reis wil gaan, maar zijn partner – althans, volgens haarzelf zijn partner – had ook haar goeie kanten, namelijk haar achterkant wanneer ze aan de oven bezig is aan de overheerlijke lasagne waarvan hij het recept nog niet had ontfutseld, bijvoorbeeld. Max likkebaardde bij de gedachte aan zo’n dampende ovenschotel boordevol groenten, kaas en deeg. Lieselot grinnikt. Ze ziet de pretlichtjes in zijn ogen. ‘Ik zie sterretjes in jouw ogen, schat. Deze vakantie zal je zó’n deugd doen!’ ‘God, ja, je hebt gelijk, Lieselot. Dat zal zo leuk worden. Twee weken Ibiza. Wauw. Daar had ik echt nood aan.’ ‘Ik ken je nu zes maanden en ik heb het gevoel dat ik je al zoveel lang… voorzichtig schat!’ Max haalt zijn voet van het gaspedaal. Opzettelijk een verkeersongeval veroorzaken, zal er ook niet in zitten, daar is ze veel te opmerkzaam voor. ‘Wist je dat ik eigenlijk veel liever schrijver zou worden? Postbode, dat is niets voor mij.’ ‘Ik denk net dat je nood hebt aan wat meer onder de mensen te vertoeven. Ben je klaar?’ ‘Neen.’