Voor haar gevoel is Sandy overal en nergens geweest. Als ze de genoemde plekken tot in details zou mogen beschrijven, zou dit menig wenkbrauw doen fronsen. Soms is de verleiding groot dit te doen, bijvoorbeeld toen Marco het niet kon laten te vragen wat nou de verste ‘zakelijke’ reis is die ze ooit heeft ondernomen. Als ze bij wijze van hoge uitzondering permissie zou hebben de locatie te noemen, zou manlief vermoedelijk licht in het hoofd worden. Zelfs als ze erbij zou zeggen dat het enige 'cultuursnuiven' bestond uit een stadswandeling die door de arbeidsinspectie verplicht werd gesteld, en een bezoek aan een restaurant waar de zakenpartner per se heen wilde. Dit keer noemden ze het echter geen ‘zakenreis’, maar zou ze op ‘vakantie’ gaan. Tegen Marco bleef ze volhouden de tickets zelf te hebben geboekt en alleen te gaan. ‘Zoektocht naar mezelf,’ voegde ze er nog aan toe, wat waarschijnlijk nog meer scheuren in het huwelijk zal brengen. Marco glimlachte slechts, hij heeft zich vermoedelijk al neergelegd bij haar constante afwezigheid. Dikke kans dat hij de echtscheidingspapieren al heeft klaarliggen, wanneer ze terug komt van de reis. Slechts een kwartier had ze nodig voor haar koffer. ‘Alle kleding wordt zoals gebruikelijk geleverd,’ stond er in de brief. Waarschijnlijk tegen beter weten in had ze toch haar bikini en badhanddoek ingeladen. Misschien heeft het hotel wel een zwembad. In de bus naar Schiphol vraagt Sandy zich zelfs even af of het feit dat ze laatst tegen de manager zei dat ze vond teveel op haar bordje te krijgen, misschien zou betekenen dat het bedrijf haar echt een vakantie aanbiedt. Al voor ze Schiphol heeft bereikt heeft ze de gedachte weggewoven. Er zou een ‘jongedame met bruin krullend haar’ op haar wachten met het ticket. Het lijkt wel of iedereen in de drukke vertrekhal aan dat signalement voldoet, totdat ze een bekend gezicht ziet. Een gezicht waarvan ze, waarschijnlijk tevergeefs, hoopt dat het puur toeval is dat zij hier aanwezig is. ‘Sandy?’, klinkt haar nasale stem en Sandy krijgt opeens heel veel zin om te zeggen dat ze haar voor iemand anders aanziet. ‘Liselotte, wat een toeval.’ ‘Altijd even grappig Sandy. Ben ik een jongedame met bruin krullend haar of niet? Oke, misschien ben ik inmiddels al een dame...Vind je dat ook niet, dat ik inmiddels die status al heb bereikt?’ ‘Maar natuurlijk collega. Dus jij hebt de tickets voor me?’ Liselotte grinnikt. ‘Niet alleen voor jou natuurlijk. Ik ben echt zo erg aan vakantie toe, dat zal het management ook opgevallen zijn. Kwestie van een beetje lief naar ze lachen, doen ze alles voor je.’ De tickets blijken in een enveloppe te zitten, waarvan het Sandy verbaasd dat haar neurotische collega deze nog niet heeft opengemaakt. Liselotte, op de finance afdeling steevast ‘dat rare mens van HR’ genoemd, zucht als ze de bestemming ziet. ‘Serieus, daar zijn toch helemaal geen stranden? En ze hadden toch wel een locatie kunnen kiezen met wat knappere mannen, Spanje of zo?’ ‘Ik dacht dat jij op slimme mannen viel, daar heb je er genoeg van in Japan,’ antwoordt Sandy die zich onwillekeurig afvraagt hoe de dame-wannabe het als Geisha of als duister karakter in een slechte anime-serie zou doen. Misschien kan haar fantasie toch nog iets leuks halen uit deze reis...