# 254 En toen werd het de woestijn

Schrijfcoach Annette wat een heerlijk inspirerend opdracht, met dit regenachtige dagje een verhaal geschreven en dit is een scene eruit. Het verhaal is dat Marie geselecteerd is voor een reis, waarbij ze aan twee voorwaarden moet kunnen voldoen: goede conditie en een verslag schrijven. De reis begint uiterst comfortabel met vliegreis businessclass en privé stewardes, daarna gaat het rap anders en komt ze in een woestijn terecht met auto en chauffeur. Autopech en de chauffeur loopt weg, om hulp te halen, ze weet het niet, vanwege de taalbarrière. Het wordt snel donker en de volgende ochtend staat er een kameel. Ze noemt haar Carolien.

Heerlijk verhaal en zeker ook je toevoeging. Nu begrijp ik ook waarom ze niet voorbereidt was op haar woestijnavontuur. Graag gelezen, leuk die Carolien. Zodra je het een naam geeft bouw je toch een band op.

Leuk verhaal. Nu weet ik ook weer waarom ik een hekel aan strand heb: al dat zand. Dan is de woestijn helemaal een avontuur. Ben benieuwd naar het hele verhaal.

Heerlijk verhaal en zeker ook je toevoeging. Nu begrijp ik ook waarom ze niet voorbereidt was op haar woestijnavontuur. Graag gelezen, leuk die Carolien. Zodra je het een naam geeft bouw je toch een band op.

Leuk dat je aangeeft dat als je een naam geeft er een band ontstaat. Zo voelde het ook tijdens het schrijven Ik ben zelf ook gehecht geraakt aan Carolien :o Fijn dat de toevoeging voor jou als lezer werkt. Mijn Schiphol deel vind ik zelf ook leuk, maar dat waren teveel woorden, vandaar dat ik deze scene gekozen heb. Fijne avond.

Leuk verhaal. Nu weet ik ook weer waarom ik een hekel aan strand heb: al dat zand. Dan is de woestijn helemaal een avontuur. Ben benieuwd naar het hele verhaal.

Vreselijk hé, dat zand dat overal knarst :D Het hele verhaal is te lang voor hier, ik ben nog aan het schrijven, ca 10.000 woorden, geniet er zelf van en doe nu vooronderzoek 8) Fijne avond.

Marie, Carolien is echt een toppertje! Geweldige naam voor een kameel. Verder is het een heerlijk verhaal, exotisch en avontuurlijk! En nu wil ik ook een kameel :)

Hallo mw.Marie, … weer zo'n prachtig verhaal. Ik dacht dat je zou eindigen in een droom met Arita Baaijens; onze woestijnschrijfster. Je hebt het schrijfvuur te pakken. :nod: :thumbsup: Dat moet een heerlijk gevoel geven.

Marie, Carolien is echt een toppertje! Geweldige naam voor een kameel. Verder is het een heerlijk verhaal, exotisch en avontuurlijk! En nu wil ik ook een kameel :)

Dank je Chantal voor je fijne woorden, ze doen me goed :thumbsup: Fijne avond.

Hallo mw.Marie, … weer zo'n prachtig verhaal. Ik dacht dat je zou eindigen in een droom met Arita Baaijens; onze woestijnschrijfster. Je hebt het schrijfvuur te pakken. :nod: :thumbsup: Dat moet een heerlijk gevoel geven.

Dank je Riny voor je compliment. Arita Baaijens deed ongelooflijke dingen en schrijft daar fantastisch over, leuk dat je haar aanhaalt. Idd als je het schrijfvuur te pakken hebt, dan is het ineens zo leuk, je duikt in een heel andere wereld en bent ergens anders :nod: Fijne avond.

Dag mw.Marie, Wat een vreemd maar leuk en spannend verhaal. De woestijn trekt me niet zo erg, maar die kameel lijkt me een leuk huisdier. Zou je die hier ergens kunnen kopen? Ja, die schrijfkriebels, fijn toch! :) Laat het maar regenen.

Hoi Mw.Marie, Wat een leuk verhaaltje. Slim om het eerste deel van je tekst weg te laten, in verband met het aantal woorden, maar toch ben ik er wel nieuwsgierig naar ;) Je verhaal leest als een komische film, het heeft een glimlach op mijn gezicht getoverd. Zand schuurt de maag zeggen wij weleens, maar in dit geval ook (tussen) de billen! Ik kijk uit naar de avonturen van Carolien en Rambo... Met veel plezier gelezen!

Hot Mw. Marie, wat een mooi verhaaltje heb je ervan gemaakt. Erg goed gedaan. Ik voel het zand nu ook overal liggen. En goed dat je het eerste gedeelte geschrapt hebt :). En foerageren? Wat een bijzonder woord, dat ga ik snel eens opzoeken. Erg leuk verhaal om te lezen! Mijn complimenten.

Dag mw.Marie, Wat een vreemd maar leuk en spannend verhaal. De woestijn trekt me niet zo erg, maar die kameel lijkt me een leuk huisdier. Zou je die hier ergens kunnen kopen? Ja, die schrijfkriebels, fijn toch! :) Laat het maar regenen.

Wat een fijne reactie van jou weer Marijcke. Ik vind het heel leuk dat je ondanks niet zo van de woestijn houdt, toch voor mijn verhaal mooie woorden hebt :nod: Carolien heeft nu stiekem ook in mijn hart een plekje. Geek hè, zelfbedacht en er dan aan gehecht raken :D . Wat is het schrijven een heerlijke bezigheid :thumbsup: Fijne avond.

Hoi Mw.Marie, Wat een leuk verhaaltje. Slim om het eerste deel van je tekst weg te laten, in verband met het aantal woorden, maar toch ben ik er wel nieuwsgierig naar ;) Je verhaal leest als een komische film, het heeft een glimlach op mijn gezicht getoverd. Zand schuurt de maag zeggen wij weleens, maar in dit geval ook (tussen) de billen! Ik kijk uit naar de avonturen van Carolien en Rambo... Met veel plezier gelezen!

Speciaal voor jou dan het begin geplaatst hieronder:

Ik zie Carolien zo liggen, met een laconieke blik de storm afwachtend waar dat mens toch niets van snapt ... leuk gedaan en ik ben nu idd ook benieuwd naar het hele verhaal.

En het wordt Jordanië Met kloppend hart loop ik de vertrekhal van Schiphol in, op zoek naar iemand met een wereldbol. Ik ben door de selectie gekomen van Schrijven online. Twee voorwaarden stelden ze: een goede conditie en een verslag kunnen schrijven van je belevenissen gedurende deze reis van een maand. Bij balie 49 zie ik een jongeman staan met een T-shirt aan met een wereldbol voorop en een bord: Met onbekende bestemming, in zijn linkerhand. ‘Hi, ik ben Marie en ik kom voor de onbekende reis van een maand, moet ik bij u zijn?’ ‘Recht in de roos Marie, ik ben Sander,’ glimlacht hij. ‘Heb je een sjaal bij je om je te bedekken? Dat is wel handig met jouw bestemming. Je kan hem hier nog kopen op Schiphol.’ ‘Zal ik doen, heb je mijn ticket en hoe gaat het verder verlopen?’ ‘Hier is je ticket, je moet je melden bij de ticketbalie van Emerates. Verder zul je op alle plaatsen, waar nodig je QR-code vinden. Dat was ‘m dan Marie, heel veel plezier.’ Bij de Emerates-balie laat ik mijn ticket zien: bestemming onbekend, wel een ordernummer zie ik. De mevrouw achter de balie neemt het aan: ‘Wacht u even hier, ik ga voor u bellen.’ Kort daarna verschijnt een Emerates stewardess met de bekende sjaal over haar schouders gedrapeerd: ‘U bent Marie,’ vraagt ze vriendelijk. ‘Ja, dat klopt.’ ‘Ik ben Lula en zal u op uw reis naar uw bestemming begeleiden, volgt u mij graag.’ Ineens bekruipt mij toch een onrustig gevoel. Avontuur, dat leek mij wel wat. Maar dit, niets weten over waar ik naar toe ga en waar is de QR-code. De stewardess brengt me naar de VIP-room van de Emerates, spreekt met de dame achter de restaurantbalie en knikt me toe: ‘Maak het u gemakkelijk, het gaat een lange reis worden, maar ik blijf aan uw zijde, uw ticket is bij mij, alles is geregeld. Geniet van uw reis.’ ‘Dank u wel Lula,’ kan ik nog net uitbrengen. Ik vlij me neer op een enorme stoel, heerlijk zacht, rechts ervan is een display. Ik kan het niet laten en raak het schermpje aan. Een Engelssprekende stem spreekt in mijn oor, welke stand ik graag wil, om te slapen of te lezen, dan wel te eten? Ik kies: lezen. Wauw zo’n stoel wil ik thuis ook wel. Het klopt wat men zegt: genieten met Emerates. Na wat eventjes lijkt, tikt Lula op mijn arm: ‘Komt u mee, Marie.’ Douane staat privé klaar voor mij en we stappen via een korte route aan boord. Ook daar weer deze voortreffelijke stoelen en ik doezel weg. Ineens tikt Lula weer op mijn arm: ‘We zijn er bijna, neemt u wat te eten en dit pakketje is voor uw verdere reis.’ Ik volg haar aanwijzingen op, het pakketje bevat water en wat crackers, een groflinnen donkerblauw gewaad en een oplader op zonne-energie voor mijn telefoon. Dan landen we in Amman, Lula neemt me weer op sleeptouw. In de aankomsthal geeft ze me een QR-code: ‘Veel plezier,‘ en weg is ze. Ik scan de code en zie mijn looprichting en ontmoet een man met een bord met een afbeelding van de wereld. Die zal het zijn, denk ik. De man heeft een gezicht met diepe groeven, brons getint en loopt een beetje stram, hij straalt kracht en vriendelijkheid uit. Ik knik naar hem, hij gebaart me mijn gewaad aan te doen en drapeert mijn sjaal om mijn hoofd, gebaart me achter hem aan te lopen. Het klopt allemaal zie ik op mijn smartphone. Er staat een Toyota landcruiser buiten, de man opent het voorportier om me in te laten stappen, algauw rijden we buiten het luchthavengebied, de warmte komt me tegemoet door de open ramen en ik voel de droogte van dit land op mijn lippen en zoek naar mijn waterfles. De chauffeur glimlacht en knikt naar me. Na een paar uur rijden zijn we voor mijn gevoel midden in de woestijn, zand en hoge roodkleurige bergen omgeven ons. We rijden al een dik uur op een zandweg, We zijn een stofwolkje in deze imponerende omgeving. Dan hikt en schokt de auto een paar maal en staan we stil. Ik kijk de man aan. Hij glimlacht vermoeid en haalt zijn schouders op. Hij stapt uit en kijkt in de lucht, het lijkt of hij probeert te ruiken. Hij loopt een eindje van de auto vandaan, mijn hart begint te kloppen in mijn keel. En nu? Dan loopt hij verder bij de auto vandaan, ik kijk op mijn smartphone: ‘Wait,’ zegt ie. ‘No connection’.’ Nee stommerd, wat had je dan verwacht hier. De man verdwijnt uit mijn zicht, ik zie alleen nog een trillende zandmassa, waar hij net nog te zien was. Ik ben blij dat ik papier en potlood bij me heb, schrijven zal ook wel snel niet meer gaan op mijn mobiel. Of nee, ik heb een lader gekregen. Gelukkig zit ik hier nog onder een dak, het beschermt nog enigszins tegen de brandende zon. Mijn mobiel geeft niets aan. Zo, dus dit is het dus. Een troost heb ik, over een maand zou ik weer thuis zijn, is me beloofd. Ik kijk in de auto en zie een pakket liggen, ik reik ernaar en hoor tentstokken rammelen. Ik stap uit en kijk goed of ik weer terug kan, dat de deur niet in het slot valt, zet mijn trolley in de deurpost. Doe de achterklep open en trek de zak naar buiten, er blijkt een gascomfort in te zitten met lucifers en een paar blikjes, een grote kan met water zie ik nu ook staan achterin. Vroeger veel gekampeerd, dus off you go! Na wat gepas en gemeet heb ik de tent staan, loeizwaar met die legertentstof. De haringen zo goed mogelijk vastgezet, ze zijn meer dan een halve meter lang. Aan alles is gedacht, er lag ook een grote hamer achterin. De verzorging is niet meer zoals het was, maar dit heeft ook wel iets, grinnik ik. Als ik mijn blikje openmaak en er water bij doe, zie ik dat het noedels worden. Vooruit met de geit, beter iets dan niets. En ik kan thee maken en zelfs koffie. De zon lijkt te gaan zakken, dus ik moet snel zijn, thee dan maar. Slaap ik in ieder geval. De avond valt heel snel en ik kruip in mijn tent, kijk nog even naar de auto. Niemand hier. Ik pak mijn trolley en zet die bij me. Eigenlijk ben ik bekaf en nadat ik mijn aantekeningen heb gemaakt, trek ik de slaapzak over me heen, tent afgesloten, vooruit dan maar. De volgende mogen word ik wakker van een snuivend geluid. Iets groots loopt langs mijn tent. Ik kijk door een klein stukje bij de opening en zie een kameel staan met jawel een QR-code op zijn zadeldek. Nou zal je het hebben. Mijn mobiel is weer wat geladen en ik probeer de code te scannen. De kameel kijkt mij uit de hoogte aan en spuugt keihard net naast me. En wij moeten samen verder, vraag ik me af. Kamelen zijn geen makkelijke beesten. Hij zal zijn talen wel niet beheersen en het enige wat ik ken in zijn taal is “soekran”. De droogte op mijn lippen, mijn handen en gezicht is voelbaar, maar ik ben bang dat de kameel wegloopt. Dus strakjes maar drinken eerst de code te pakken zien te krijgen. Dan schrik ik me halfdood, ineens begint hij te schreeuwen. ‘Nou nou, het kan wel iets minder hoor Frits,’ spreek ik hem aan. Weer die statige blik van bovenaf. ‘Ja, ik ben een stuk kleiner dan jij, Frits, daar heb je gelijk in. Ik wil graag de code van je zadel scannen, het is zo gebeurd en ik doe je niks.’ De kameel zakt ineens door zijn poten en gaat herkauwen. Zijn enorme bek zie ik nu malen. Daar moet ik niet te dicht bijkomen, dat vindt hij vast geen goed idee. Bijna sluit hij zijn ogen nu, lijkt mij niet meer te zien. Pff wat een lucht, beetje opfrissen zal dit beest geen kwaad doen. Hoe kom je aan zo’n geur? Nadat ik de code heb gescand is het me duidelijk, Frits is mijn vervoermiddel. Nou avontuur is dit wel. Ik kan hier helaas de gewoontes van een kameel niet downloaden of zijn aanspreektaal. Of toch wel. Ik heb kunnen scannen, dus ik heb internet. Dan zie ik een op zonnecellen apparaatje op de rug van Frits, een modem? Wauw , Frits we hebben internet. Frits verblikt of verbloost niet, maar hij heeft ook geen smartphone. Ik sla het Wikipedia hoofdstuk over kamelen op als document met een paar aanmoedigingswoorden, gelukkig staat het er fonetisch bij, anders hebben we alsnog een probleem, nietwaar Frits. Frits herkauwt en lijkt zich nergens om te bekommeren. Ik pak mijn spullen in en sjor het vast op Frits, alles moet mee, de hele kampeeruitrusting. Ik heb nog voor drie dagen voedsel en als het lukt ook water. Zou Frits zolang zonder water kunnen? Hij heeft ook brokken bij zich, hij draagt zijn voedsel zelf. Na een klein theetje en een cracker gaan we op weg. Frits weet de weg, ik moet ernaast lopen. Op hoop van zegen, daar gaan we dan. Tegen de middag is de temperatuur ondragelijk geworden, Frits sloft de hele tijd langzaam vooruit. In het begin liep ik te hard, daarna kan ik hem bijna niet meer bijhouden. Luisteren doet hij niet, wat ik ook probeer. Hij kijkt zelfs niet naar me. Ik kan niet meer en laat mezelf even zakken op de grond in de schaduw van Frits. Niets hoor ik hier alleen het tuten in mijn oren ten gevolge van mijn gehoorbeschadiging en de ademhaling van Frits. Cicaden zingen niet meer, ook voor hen te heet. Ik zie een visje zwemmen door het zand of zie ik een metamorfose? Ik durf het niet aan te raken, bang om gebeten te worden. Dat heb ik onthouden uit David Attenborougs films. Het visje heeft nog meer vriendjes of misschien wel familieleden. Een grote tor komt aangelopen of is het een vogelspin? Ik probeer op te staan, maar Frits belemmert me. De spin loopt op me af: O mijn god, gaat het nu al mis. Hij loopt over mijn gewaad en kruipt eronder, ik voel hem lopen. Ik kan er niets aandoen, maar ik zweet als een gek. Niet wegvegen, hoe deed James Bond dat ook alweer? Dan voel ik de spin over mijn linkerarm kruipen, ik zit doodstil, kijk met mijn oog naar de mouw, als hij daar nou is… Ineens is de spin er weer en loopt doodgemoedereerd verder. Ik zat simpel in zijn weg, besef ik nu. Ik drink wat en bied Frits ook water aan, hij kijkt er niet naar. We zullen toch verder moeten, want ik zit nog niet op het punt waar we vanavond moeten zijn. Frits maakt zich op om op te staan, schudt zijn kop heel langzaam, kijkt dromerig in de verte naar het trillen van de horizon. Daar gaan we weer. Na uren sjokken gaat Frits ineens liggen. Ik kijk op mijn smartphone. We zijn er, ik ben zo blij dat ik Frits om zijn hals wil vallen, maar zijn uitstraling houd me tegen. Zijn lucht niet meer, vanochtend rook ik hem nog, nu is die al eigen voor me. Eerst de tent opzetten, net als bij kamperen dan eten en drinken, want het duister kan zo invallen. Vanavond weer noedels, nou ja, ik moest toch wat kilo’s kwijt, dat zal zeker goed gaan hier. Maar hoe moet ik Frits nu vastzetten, wat als hij vannacht wegloopt? Ik bind zijn touw van zijn hoofd om mijn hand, dan voel ik tenminste als hij weggaat. Als dank voor vandaag krijgt hij zijn bak met brokken. Rustig kauwt hij ze een voor een op, zijn ogen bijna dicht. Zo val ik mijn tweede nacht hier in de woestijn in slaap onder luide muziek van de krekels of andere beestjes, die nu overal tevoorschijn komen. Ik leer al met ze leven en ik hoop dat ik ze niet in de weg zit. Dag twee begint met een ruwe ruk aan mijn linkerhand. Frits staat op en wil weg. ‘Ho Frits, eerst even inpakken,’ maar daar heeft Frits geen oren naar, hij loopt stug door. Het enige wat ik kan doen is met hem meegaan. Als we een meter of honderd van mijn tent verwijderd zijn komt de toiletgang van Frits in volle vaart tevoorschijn. Ik kan nog net de urinedouche ontwijken en daarna nummer twee. Daar zeg ik u tegen, waar haalt deze kameel die afvalstoffen vandaan? Inmiddels weet ik nu ook dat ik geen Frits bij me heb, maar een Carolien. Nu duwt ze zich tegen mij aan. Gaan we opeens knuffelen? Dan komt er weer beweging in haar en sukkelen we terug naar de tent en ze blijft daar staan als een standbeeld. Ik maak thee en eet een cracker en biedt haar ook wat aan. Carolien hoeft niets. Kan zo’n beest dat allemaal zomaar volhouden, vraag ik me af. Ik heb gisteren gelezen dat zo’n beest tien dagen zonder drinken kan. De zon wordt snel heter, ik pak de spullen in voor onze reis. De beestjes van de vorige avond zijn nergens meer te zien, ze zijn verstandig. We gaan op weg, Carolien loopt nu terug heb ik het gevoel, ik was al nooit zo goed in richting, maar dit voelt niet goed. Mijn opdracht is: volg de kameel. Ik hoop maar dat ze zich niet vergist. Ik kan me niet oriënteren op mijn kaartje, het zijn hier allemaal zandheuvels, de vormen zeggen mij niets. Het waait vandaag en terwijl ik kijk, zie ik de heuvels veranderen. Het is een prachtig, maar tegelijk ook spookachtig gezicht. Gezichtsbedrog of is het echt zo? Carolien en ik zijn iets meer naar elkaar toegegroeid af en toe kan ik haar flank aanraken. Het doet me goed. Een ander levend wezen hier bij me te hebben in deze onmetelijke zandwoestijn. Ik moet heel dicht naast haar lopen, want anders zak ik tot mijn middel in het zand. Kennelijk loopt hier iets als een weg, het is buitengewoon vermoeiend om weg te zakken. Carolien sjokt door, trekt me voorruit of ik zand hap of niet, ze is onverstoorbaar. Dan ineens zakt Carolien door haar benen, zouden we er zijn? Ik kijk op mijn mobiel, die al duidelijk minder functioneert door al dat zand. Het zit in mijn haar, in mijn oren, vecht zich een weg langs mijn ogen, achter mijn bril, in alle lichaamsopeningen zit zand, zand en nog eens zand. Dat het overal zo doordringt, ik had geen idee. Het schuurt aan mijn voeten in mijn schoenen. Sokken heb ik over mijn broek getrokken, het helpt niet. Ik laat het zand maar toe, vechten ertegen lukt niet. Carolien blijft liggen. Ik kijk haar aan: ‘Tent opzetten,’ vraag ik haar. Ze kijkt me aan en zie ik haar nu knipperen met haar ogen. Dat moet wel een “ja” betekenen. Ik laat de spullen af en rol de tentspullen uit. Carolien kijkt mij schamper aan. Ze heeft gelijk, waarom die tent? Regenen gaat het hier niet. Ik rol de tentstokken weer in het doek en besluit naast haar te gaan slapen onder de sterrenhemel.

Hot Mw. Marie, wat een mooi verhaaltje heb je ervan gemaakt. Erg goed gedaan. Ik voel het zand nu ook overal liggen. En goed dat je het eerste gedeelte geschrapt hebt :). En foerageren? Wat een bijzonder woord, dat ga ik snel eens opzoeken. Erg leuk verhaal om te lezen! Mijn complimenten.

Wat een heerlijke complimenten schrijfcoach Annette, dat geeft me weer energie door te gaan op het schrijverspad :thumbsup: En dank voor het langskomen :nod: Fijne avond.

Ik zie Carolien zo liggen, met een laconieke blik de storm afwachtend waar dat mens toch niets van snapt ... leuk gedaan en ik ben nu idd ook benieuwd naar het hele verhaal.

Dankjewel voor je leuke reactie. Carolien laat mij nu ook niet meer los :D Hierboven het begin van mijn verhaal geplaatst, met het vervolg ben ik nog bezig. Fijne avond.

ik blijf benieuwd hoe het afloopt; veel schrijfplezier

ik blijf benieuwd hoe het afloopt; veel schrijfplezier

Ik ook :D Dank je wel voor het verder lezen :thumbsup:

Hoi Mw.Marie, Dankjewel, dit had ik niet willen missen! Wat een geweldig verhaal! Ik moest erg lachen dat je/de hp een modem vond en internet had, wel zo handig in de woestijn 8) De (toilet)scene dat Frits Carolien wordt, is hilarisch :D Je geeft de woestijnsfeer goed weer door de trillende lucht en maakt het spannend met allelei kriebelbeestjes. Ik heb erg gelachen en genoten van beide verhaaltjes, echt top :thumbsup: :thumbsup:

Hoi Mw.Marie, Dankjewel, dit had ik niet willen missen! Wat een geweldig verhaal! Ik moest erg lachen dat je/de hp een modem vond en internet had, wel zo handig in de woestijn 8) De (toilet)scene dat Frits Carolien wordt, is hilarisch :D Je geeft de woestijnsfeer goed weer door de trillende lucht en maakt het spannend met allelei kriebelbeestjes. Ik heb erg gelachen en genoten van beide verhaaltjes, echt top :thumbsup: :thumbsup:

Heel fijne reactie, vooral dat je erom moest lachen, :thumbsup: Fijn weekend alvast