#253 Tevreden

De zon schijnt nu al dagen op mijn werkkamer en de warmte blijft als een ongewenste gast hangen in de kleine ruimte. Buiten joelen de kinderen en zingen de vogels de hele zonovergoten dag. Zomervakantie roepen ze. Ik verlaat mijn kamer en zweef naar buiten. In het park aan de overkant picknicken en spelen tientallen mensen. De zon schijnt op de lindebomen in bloesem en als dank laten ze een heerlijke bloemige geur los. Ik geniet en zucht van tevredenheid terwijl ik tussen de kleine groepjes mensen door zweef die hier en daar in het gras zitten te genieten. En ik ben blij dat ik even buiten ben. Ik zweef verder, aangetrokken door een koele wind. Hij komt van de rivier achter het park. Aan het water staan er terrassen en ze zitten vol met lachende mensen. Ze zitten rond houten tafels met daarop frisdranken, water, wijnen, bieren en diverse hapjes. Het beeld is er één van tevredenheid met het leven. Ik zweef langs de tafels, mensen groetend links en rechts. Maar dan bedenk ik mij en besluit mijn verbeelding te gebruiken. En ik denk aan onze plannen voor later, ooit. Nu zweef ik sneller, langs zweterige en stressvolle luchthavens, langs autosnelwegen vol files, steeds sneller door België, en door Frankrijk. Tot ik aan een azuurblauwe zee aankom en daar rust ik mijn geest. Ik zweef langs lanen met palmbomen en langs terrassen vol mensen. Langs dure jachten en langs exclusieve stranden. Waar ik ook langskom lijken de mensen mij hetzelfde als thuis. Alleen de horizon en de zwoelte in de lucht verandert nu. En de zon begint te dalen en het wordt donker. Het wordt donker en stil rond mij en ik weet waar ik naar verlang. Naar thuis, naar mijn werkkamer, naar de warmte in mijn werkkamer en naar het geluid van joelende kinderen en zingende vogels. Naar mijn thuis, mijn lief, mijn werk, mijn leven. En ik spoed mij terug naar mijn kamer en gelukkig en tevreden begin ik te werken aan het volgende dossier.