Dag Willemina, Een mooi reisverslag heb je ons gegeven, met veel diepgang en inhoud. Fijn ook die kleuren erin, het rood van de bollenvelden, het groen van de wei met de gele paardenbloemen, ik zag het voor me.Graagbgelezen. Goed gedaan. :nod:

ja, mooi

Een reisverslag met een flow, ik glijd mee in de tocht tussen wakker zijn en dromen, de dromen waar je geen controle over hebt. De laatste zinnen: 'de dood reist hier voorbij het open gat na jou en mij. Het vliegtuig daalt, ik weet het, al duw ik nog zo hard - het landen gaat niet zacht. Ik weet het. Het slapen stel ik uit. Wie weet waarheen ik reis wanneer ik de controle over mij verlies' vertellen een groter verhaal. Mooi gedaan.

de dood reist hier voorbij het open gat na jou en mij. Het vliegtuig daalt, ik weet het, al duw ik nog zo hard - het landen gaat niet zacht. Mag ik zo vrij zijn te vragen wat je hier bedoeld in je verbeelding? Met name het open gat, en waarom het duwen in verbeelding?

Een ode aan de kracht van de fantasie, die het onvermijdelijke tot uitstel dwingt en ons voor even overtuigt dat het kan, dat alles kan. Mooi geschreven. Ik struikelde even over de eerste 'mij', maar vind hem alsnog heel passend.

Wilhelmina, leuk je weer te lezen hier. Ik droomde heerlijk met je mee, zo kan iedereen lekker rustig wegvallen in een gezonde slaap :thumbsup: Graag gelezen en fijne avond.

Een mooi filosofisch verslag Willemina, met mooie beelden: 'In treinen hoor ik de cadans: kedeng-kedeng en zie het landschap glijden langs mijn zij, mijn vinger tegen het raam geeft vastigheid.' Mooi gevonden die 'vinger tegen het raam' die vastigheid geeft. Ik zie het landschap daardoor voorbij flitsen. Graag gelezen! Ook ik struikelde over de eerste 'mij' (en de laatste) - ik zou kiezen voor 'verlies ik mezelf.' Gebruik je dat hier bewust omdat je het mooier vindt staan?