‘Kom binnen mevrouw Schildpad. Kopje koffie? Ik heb sinds gisteren een Senseo-apparaat in mijn kantoor. De Celeste d’Oro moet u echt eens proeven. Honderd procent arabica met een fijn nasmaakje van chocolade en hazelnoten.’ ‘Oh, dankjewel meneer Haas. Dat is vriendelijk van u.’ Kreunend ploft ze op de stoel voor het bureau van meneer Haas. 'Sorry meneer Haas, maar die schoenen moet ik nu echt even uitschoppen. Mijn rug doet pijn en ik voel mijn voeten niet meer.' ‘U ziet eruit alsof u echt een kopje kunt gebruiken. Ik kan me voorstellen dat het niet gemakkelijk was voor u vandaag.’ ‘Ach meneer Haas. Ik heb alleen maar gedaan wat van mij werd verwacht.’ ‘Geen te erge situaties voorgehad?’ ‘Ik heb het zo neutraal mogelijk gebracht. Meer kon ik niet doen. En ah, sommige karakters maken nu eenmaal overal een drama van. Bang voor verandering, starheid van geest. Mmm, die koffie ruikt heerlijk.’ ‘Oh ja, ik ben er ook zo gek op. Hebt u alle ontslagformulieren terug bij?’ ‘Ja meneer Haas. Ik heb er nog eentje over, in plaats van vijftig ontslagformulieren heeft u er mij éénenvijftig gegeven.’ ‘Wilt u dan hier even tekenen?’ ‘Wat bedoelt u?’ ‘Ik ben er zeker van dat u mij later zeer dankbaar zult zijn. Ik geef u de kans om een nieuwe uitdaging te zoeken. Met uw flexibele geest vindt u vast wel iets waar u uw ultieme passie in kunt uitleven. Bedspreien haken, bonsaiboompjes kweken. Ik noem maar wat. Gefeliciteerd mevrouw Schildpad. Nog even tekenen alstublieft.’ Dialoog houdt hier op. De horror schuilt vaak in wat juist niet wordt gezegd. Er vliegt een stiletto boven het gezicht van meneer Haas. De hak blijft steken in zijn rechteroog. Mevrouw Schildpad moet er eigenlijk niet bij nadenken. Ze heeft haar roeping ontzettend direct ontdekt en kiest, op kousenvoeten, heel snel het hazenpad. Voortaan werkt ze enkel nog voor eerlijke criminelen.