opdracht# 252 - grenzen verleggen

“Dag Mevrouw Albers, ik ben blij U eindelijk in levende lijve te ontmoeten. U bent nog op tijd.” "Aangenaam, Mevrouw Louwers. Ja, ik ben ook blij U persoonlijk te leren kennen. We sturen elkaar nu al een kleine twee jaar mails. Maar wat bedoelt U met U bent nog op tijd? Ik was eigenlijk een beetje bang om U zo vroeg in de ochtend te storen. Maar ik heb nog verschillende dringende afspraken, dus...” “ Kom binnen, mevrouw. Maak het U gemakkelijk. Wat wilt U drinken? Iets fris? Of liever een koffie?” “Een kopje koffie zou me wel smaken. Het is hier gezellig en wat hebt U een mooi uitzicht. Al dat groen.” "Ja, het is hier landelijk en rustig. Een beetje te rustig, maar we moeten leren onze grenzen te aanvaarden, dan gaan we er overheen. Heeft Alfred Einstein ooit gezegd. Ik ben er al een dikke twee jaar mee bezig de situatie te aanvaarden, maar het is moeilijk.” “Ahem, ja, Uw gezondheid is niet al te best, heb ik begrepen. Maar ik heb goed nieuws. Ik heb de proefdruk van Uw thriller-roman mee. Alstublieft.” “Oh, dank U. Dank U wel. Dat U de tijd en de moeite hebt genomen om tot hier te komen. Dat ik mijn boek “De dode in de kruiwagen” nog mag zien en vasthouden. Het ziet er mooi uit. Het is een zeer fijne uitgave. De cover, het lettertype, echt mooi. U maakt me erg gelukkig. Door mijn ziekte en stijgende ouderdom, heeft het realiseren van het boek anderhalf jaar geduurd. Er zat iedere keer weer een andere haar in de boter. en U begrijpt op mijn leeftijd, ik ben nu 83, was ik toch een beetje bang dat...maar ik heb het gehaald. U bent nog op tijd. Ik dank U voor het geduld en begrip. Smaakt de koffie?”