#252 - Het beest

‘Het is een mooi, maar gevaarlijk beest. Het dient met de grootste voorzichtigheid benaderd te worden.’ ‘Maar het is dood.’ ‘Nee hoor, het slaapt alleen maar. Zie hoe het trilt als ik het over de huid streel. De grijze schubben kleuren rood als ik ze aanraak. Het leeft echt, hoor!’ ‘Hoeveel wil je ervoor?’ ‘Dit wezen is enig in zijn soort. Ik heb het zelf gevangen in de bergen en het met gevaar voor mijn eigen leven hierheen gebracht. Ik weet niet eens of ik het wil verkopen.’ ‘Toch heb je een prijs in gedachten.’ 'Wat dacht je van honderdduizend credits?' ‘Dat is belachelijk! Wel goed geprobeerd, moet ik toegeven. Meer dan tienduizend is het niet waard, maar ik bied je er vijftienduizend voor.’ ‘Ik kan het dier onmogelijk voor dat bedrag laten gaan. Ik zou erop verliezen!’ ‘Wat ik je bied, is meer dan het waard is. Het beest neemt de helft van je schuur in. Elke dag verlies je geld gewoon door het hier te herbergen. Laat me je er voor een genereuze prijs van verlossen.’ ‘Ik ben het niet met u eens, edele heer. Veel mensen komen speciaal hiernaartoe om dit unieke specimen te bewonderen. Dit magnifieke beest is uitstekende marketing voor mijn winkel.’ Jim liep om het beest heen, als was hij op zoek naar iets. ‘Voorzichtig nu,’ zei de verkoper, maar Jim negeerde hem. Hij trok hard aan één van de stekels en het beest schoot onmiddellijk wakker. Het hoestte en het proestte; de schuur vulde zich met rook. ‘Dat heeft het nog nooit eerder gedaan!’ schreeuwde de verkoper en hij deinsde verschrikt terug. ‘Maak je maar geen zorgen, het slaapt alweer,’ kalmeerde Jim hem, ‘Wat zal het worden? Verkoop je het of wil je het houden?’ ‘Hoe wilde u betalen?’ Jim diepte een stapeltje plastic kaarten uit zijn binnenzak en legde ze in de handen van de verkoper. ‘Je mag het wisselgeld houden.’ ‘Dank u, edele heer, het is een plezier zaken met u te doen. Hebt u eventueel assistentie nodig om het dier naar uw woning te vervoeren?’ ‘Dat zal niet nodig zijn, maar je wil misschien wel de deuren van je schuur wijd openzetten.’ Jim plantte zijn duim op één van de schubben die de verkoper even voordien gestreeld had. De schub kleurde dit keer niet rood, maar groen. Met een diep gebrom ging de buik open en werden de ingewanden van het beest zichtbaar. Tot grote verbazing van de verkoper, stapte Jim erin, waarna de buik zich weer sloot. Het dier begon opnieuw te hoesten en te proesten. De verkoper haastte zich om de deuren te openen. Hij was maar net op tijd om het gevaarte uit zijn schuur en uit zijn wereld te zien wegvliegen.