Ik draag de toendra onder mijn vacht. Net als de Scandinavische naaldwouden, het noorderlicht en de Mediterraanse zon. Ik zwierf over hoogvlaktes, dwaalde door eindeloze oerbossen, zette mijn poten in maagdelijk witte sneeuwlandschappen. Ik woonde in ongerepte gebieden, zonder ooit een mens te ontmoeten. Sliep onder immense sterrenhemels en leefde hartstochtelijk, zonder regels, wild en vrij. Nooit, nooit zou ik meer terugkeren. Terugkeren naar dat land waar ze me hadden leren vrezen. Waar ze me alleen nog maar in sprookjesboeken duldden en waar mijn halsband steeds strakker werd getrokken. Mijn ongetemde inborst hunkerende naar lucht, naar ruimte. Dus vluchtte ik en zwierf, decennia lang. En toch sta ik nu weer hier, tussen de heide. De heuvels zijn bekend, net als de wildroosters en de geur van breed stromende rivieren. De zomerstormen laten de bomen buigen en ze fluisteren hun welkom als ik me afvraag wat het is dat me deed terugkeren. Pas als de wolken overdrijven en de nacht bezit neemt van het land, zie ik het. Honderden, misschien wel duizenden ongetemde mensendromen lichten op in het donker. Roepen me, als ambassadeur van het verlangen vrij te zijn. Vrij te zijn van de regels die ze zichzelf hebben opgelegd, vrij van de vrees voor het onbegrensde. En ik begrijp dat de mens juist mij hiervoor nodig heeft; dat ik hun heimwee ben, hun hunkering. Mijn borst zwelt van trots en liefde. Van liefde voor dit volk, dat ondanks alles onderdeel van mijn roedel is. Ik hef mijn kop en huil. Ik ben thuis.