Plak De plastic steel is aan de onderkant wat breder dan bij de aanhechting richting de kop. De nopjes in het rubberachtige materiaal, dat in een dunne laag over de steel ligt, geven houvast, waardoor er ferm gepoetst kan worden ook bij natte handen. Nu pas kijk ik er goed naar, dit verlaten voorwerp liggend op de rand van de wasbak. De grip ben ik kwijt. Vlak onder de kop zigzagt het plastic als een soort ingedrukte kreukelzone verder naar boven. De bochten zijn opgevuld met dempend materiaal, waar uitgedroogd, verkleurd en gebarsten tandpasta zich aan vast heeft gehecht. Het is de lijn van ons huwelijk. Iets voor het vlak waar de haartjes in bosjes zijn vastgezet, is de steel onderbroken door een klein rubber balletje, dat het mogelijk maakt om de kop mee te laten veren met de stand van de kiezen en tanden. Ik zie hoe verweerd het is. Hoe het materiaal in een spleet aan het wijken is, de aanzet tot een complete breuk. De haartjes van de borstelkop zijn versleten en buigen naar buiten. Er is teveel en zo lang geschuurd, dat de individuele sprietjes niet meer van elkaar te onderscheiden zijn. De aanzet van de bosjes is onzichtbaar door de aangekoekte resten van gebruik. We hebben te laat vernieuwd, te lang geschuurd, tot we onherkenbaar werden en onze basis niet meer zagen. Pas bij het verweren zagen we het, flexibiliteit werd starheid. Toen was het te laat. Ze komt niet meer terug. Ik pak de borstel op en gooi hem weg.