#248 Een man

Hij was een man die door het leven ging met zijn handen diep in zijn zakken gestoken. De kleinste dingen konden hem in woede doen ontsteken. De krantenjongen die om zes uur ’s ochtends op een luidruchtig brommertje langskwam en te hard met de brievenbus klepperde. Een sok die niet over een enkel heen te krijgen was wanneer hij net uit de douche stapte. Een koffiezetapparaat dat niet snel genoeg doorliep. De bluetooth op zijn telefoon die zijn koptelefoon niet herkende. Tegenwind. Elektrische fietsen. Een stoplicht dat op rood sprong. Een auto die te langzaam optrok voor een stoplicht dat na een eeuwigheid eindelijk groen werd. Alles maakte hem boos. Mensen die op het perron voordrongen bij het instappen van de trein. Mensen die er te lang over deden om te gaan zitten zodat mensen die vanaf de andere kant de coupé inkwamen alle lege plekjes innamen die hij had kunnen hebben als die stropdas niet eerst uitgebreid zijn lange stoffen jas van de C&A had staan uittrekken midden in het gangpad terwijl hij quasi-onopvallend zo lang mogelijk in het decolleté van het tienermeisje in het zitje aan de andere kant van de trein probeerde te kijken. Echt alles maakte hem boos. Kwaad zelfs. Maar hij zei er niets van. Hij kropte het op. Hij zou wel in het gangpad staan. Zelfs toen het tienermeisje met het diepe decolleté hem vroeg of hij misschien haar plekje wilde, bedankte hij vriendelijk en bleef staan. Nu bleef hij staan ook, naast die stropdas. Een beetje tegen hem aan zelfs. Het meisje trok haar t-shirt een beetje op. Daardoor viel het juist nog meer open. Shit, nu stond hij zelf te kijken. Zag iemand het? Nee. Iedereen tuurde op zijn telefoon of naar buiten. Oeps, nu keek hij weer. Verdorie, die borsten leken wel magnetisch en zijn ogen stalen knikkers. Dan maar naar buiten kijken. Hij keek naar buiten. Weiland. Koeien. Slootjes. Tunnel. Donker. De weerspiegeling van de coupé. Zijn blik kruiste die van het meisje met de borsten. Ze keken allebei weg. Hij keek terug. Ogen. Borsten. Ogen. Weer kruisten hun blikken. Shit.