#247 Beschouwen

Beschouwen ‘Wat kijk je raar, pa,’ zegt mijn zoon, nadat we om beurten met onze voorhamer op de mantel van de schouw hebben ingeslagen. Stofwolken kringelen door de kamer. Het aanwezige meubilair is afgedekt met plastic. De zon valt door de grote hoge ramen naar binnen en reflecteert op de kleine deeltjes steen en cement die door de lucht dwarrelen. Iedere beweging van mijn zoon of mij stuurt ze in een ander patroon. Mijn ouders zijn dood. Krap een jaar geleden overleden. Vlak na elkaar. Hier sta ik in mijn ouderlijk huis in te beuken op de geschiedenis, klaar om het huis naar de eisen van de tijd om te vormen. Bewoonbaar te maken voor mij en mijn eigen gezin. De schouw met de poken, het haardrooster, de asresten en de half verbrandde blokken hout. De pook die mijn vader dreigend met roodgloeiende punt ophief als ik tegen zijn regels in was gegaan. Hij hield het bij dreigen. Ik was amper tien jaar. Pas later, veel later leerde ik mijn vader kennen. Begrijpen. De liefde, die hij in onmacht omzette, totdat ook hij mij begon te begrijpen en we elkaar wisten te waarderen. ‘Pa?’ zegt mijn zoon. Ik staar naar het blikken kistje dat tussen het puin ligt. Het kistje met de kleine papiertjes, waarop ik mijn vader in schrift vervloek. Dood wens. Op het deksel is een briefje geplakt, waarop in hanenpoten staat: Pas openen na mijn dood. Tussen het puin is het niet te zien. Ik weet het. Het is mijn kistje, verborgen in de schouw. De herinnering heb ik weggestopt in een verre uithoek van mijn geheugen en is nu op deze manier onverwacht teruggekeerd. Mijn zoon volgt mijn blik. ‘Hee, een kistje. Wat zou het zijn?’ ‘Niets bijzonders,’ antwoord ik en pak het tevoorschijn. ‘Zullen we het openmaken?’ ‘Straks misschien,’ antwoord ik en stop het kistje in een tas, ‘eerst een biertje. Dat hebben we wel verdiend.’ ‘Lekker, pa.’ Ik heb gelezen dat een brein pas op 24 jarige leeftijd uitontwikkeld is. Mijn zoon is nog geen vierentwintig, hij zal het kistje vergeten. De concentratie van een goudvis. Straks zal ik met extra energie op de resten van de schouw inbeuken. Het kistje laat ik gesloten. Ik ben nog lang niet dood.