#245 In Reetvetersgracht staat een hotel…

Het begon donker te worden toen Rachana Botermeester van de veerpont af stapte die haar naar het dorpje Reetvetersgracht had gebracht. Ze werd uitgezwaaid door de kapitein. Ze zag de veerpont de zonsondergang tegemoet varen, toen het begon te regenen. Ze wandelde door de stortbui, en hield haar waterdichte kledingtas boven haar hoofd. De straatlampen boden wat belichting, hoewel de meeste lampen niet meer werkten. Onderweg bekeek ze Google Maps op haar telefoon, zoekend naar de dichtstbijzijnde B&B, Airbnb of gewoon een hotel of iets dergelijks. Ze vond er één. Paar honderd meter, dan rechtsaf. Geen gebruikersrecensies. Ze volgde de routebeschrijving op. Het hotel was nogal dramatisch belicht en deed haar denken aan die hele oude film van Alfred Nogwat. Alleen op de begane grond zag ze lampen branden. Ze liep door de voordeur en betrad een ontvangsthal waar een sterke Van Nelle lucht hing. Ze tikte het belletje op de balie aan. Een vrouw, kort, gezet postuur, slenterde via de kelder naar binnen. Haar gezicht was bedekt met een slijmerige substantie. Toen Rachana dichterbij kwam, kon ze de onsmakelijke geluiden horen die ze stond te produceren. Borrelende, snurkende, rochelende geluiden ontsnapten uit haar keel, alsof deze vol zat met slijm. “K… kan, helpen?” zei ze, en maakte een boerend geluid. “Een kamer?” “Ben jij… prinses?” “Volgens mijn ex ben ik een prinses, dus ik… ja… ik ben dan wel een soort prinses. Denk ik.” “Loop blurrrp mee.” Rachana slenterde haar achterna. De kamer was klein, leeg, maar dat maakte Rachana niet uit. Het was maar voor één nacht. Een stapel matrassen fungeerde als bed. Normaal zou ze dit raar hebben gevonden, maar nu was ze daar te moe voor. Ze trok droge kleren aan, en klom op de stapel matrassen . Ze ging op haar rug liggen, en voelde meteen een stekend gevoel in haar onderrug, alsof ze op een Lego stukje lag. Ze voelde met haar hand, maar er lag niets op de matras zelf. Ze klom omlaag, ging de ontvangsthal in. De vrouw stond stokstil, op haar druipende gezicht stond een afwachtende grijns. “Ik weet niet wat het is, maar ik heb last van mijn rug van die matrassen. Zou ik…” Ze kon haar zin niet afmaken omdat de vrouw een krijsend geluid begon te maken dat haar deed klinkend als Dokter Zoidberg uit Futurama. Vanuit het niets klonk een triomfantelijk trompettengeschal dat Rachana een krakend geluid in haar oren bezorgde. De deur van de kelder vloog open. De kapitein van de veerpont stapte door de deuropening, met een naakte man die op zijn handen en voeten liep, en aan een halsband werd voortgetrokken door de kapitein. De naakte man keek Rachana aan, maar ze wist niet of hij een begeerlijke blik had, omdat er geen ogen meer in zijn lege kassen zaten. Hij had een mond vol tentakels. Rachana probeerde nog te vluchten, maar uiteindelijk werd ze alsnog zijn prinses, en werd de wereld ondergedompeld in eindeloze chaos en grenzeloze waanzin. En ze leefden nog lang.