Lid sinds

7 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#245 In Reetvetersgracht staat een hotel…

Het begon donker te worden toen Rachana Botermeester van de veerpont af stapte die haar naar het dorpje Reetvetersgracht had gebracht. Ze werd uitgezwaaid door de kapitein. Ze zag de veerpont de zonsondergang tegemoet varen, toen het begon te regenen. Ze wandelde door de stortbui, en hield haar waterdichte kledingtas boven haar hoofd. De straatlampen boden wat belichting, hoewel de meeste lampen niet meer werkten. Onderweg bekeek ze Google Maps op haar telefoon, zoekend naar de dichtstbijzijnde B&B, Airbnb of gewoon een hotel of iets dergelijks. Ze vond er één. Paar honderd meter, dan rechtsaf. Geen gebruikersrecensies. Ze volgde de routebeschrijving op. Het hotel was nogal dramatisch belicht en deed haar denken aan die hele oude film van Alfred Nogwat. Alleen op de begane grond zag ze lampen branden. Ze liep door de voordeur en betrad een ontvangsthal waar een sterke Van Nelle lucht hing. Ze tikte het belletje op de balie aan. Een vrouw, kort, gezet postuur, slenterde via de kelder naar binnen. Haar gezicht was bedekt met een slijmerige substantie. Toen Rachana dichterbij kwam, kon ze de onsmakelijke geluiden horen die ze stond te produceren. Borrelende, snurkende, rochelende geluiden ontsnapten uit haar keel, alsof deze vol zat met slijm. “K… kan, helpen?” zei ze, en maakte een boerend geluid. “Een kamer?” “Ben jij… prinses?” “Volgens mijn ex ben ik een prinses, dus ik… ja… ik ben dan wel een soort prinses. Denk ik.” “Loop blurrrp mee.” Rachana slenterde haar achterna. De kamer was klein, leeg, maar dat maakte Rachana niet uit. Het was maar voor één nacht. Een stapel matrassen fungeerde als bed. Normaal zou ze dit raar hebben gevonden, maar nu was ze daar te moe voor. Ze trok droge kleren aan, en klom op de stapel matrassen . Ze ging op haar rug liggen, en voelde meteen een stekend gevoel in haar onderrug, alsof ze op een Lego stukje lag. Ze voelde met haar hand, maar er lag niets op de matras zelf. Ze klom omlaag, ging de ontvangsthal in. De vrouw stond stokstil, op haar druipende gezicht stond een afwachtende grijns. “Ik weet niet wat het is, maar ik heb last van mijn rug van die matrassen. Zou ik…” Ze kon haar zin niet afmaken omdat de vrouw een krijsend geluid begon te maken dat haar deed klinkend als Dokter Zoidberg uit Futurama. Vanuit het niets klonk een triomfantelijk trompettengeschal dat Rachana een krakend geluid in haar oren bezorgde. De deur van de kelder vloog open. De kapitein van de veerpont stapte door de deuropening, met een naakte man die op zijn handen en voeten liep, en aan een halsband werd voortgetrokken door de kapitein. De naakte man keek Rachana aan, maar ze wist niet of hij een begeerlijke blik had, omdat er geen ogen meer in zijn lege kassen zaten. Hij had een mond vol tentakels. Rachana probeerde nog te vluchten, maar uiteindelijk werd ze alsnog zijn prinses, en werd de wereld ondergedompeld in eindeloze chaos en grenzeloze waanzin. En ze leefden nog lang.

Lid sinds

8 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
Hoe verzin je het bij elkaar De Thomas. Alfred en nog wat :D En zo ga je maar door. Knap volgehouden de taal van 'hotelier'. Fijne avond

Lid sinds

11 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
Ik heb me goed vermaakt. :-) Vooral die laatste zin. Omdat het een soort droombeeld is, kan ik 'leven' met de hak op de tak sprongen en de bizarre wendingen. Het tweede deel vind ik sterker dan het eerste deel. In dat eerste deel komt het op mij erg 'en toenerig' over, je mijdt de letterlijke 'en toen', maar ik vul hem bijna in. Of het echt aan de opdracht voldoet durf ik te betwijfelen, maar de opdracht is in ieder geval een mooie inspiratie gebleken.

Lid sinds

5 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Ik vind het een netjes geschreven stuk, en taaltechnisch is er nauwelijks iets op aan te merken. Hooguit een paar dingetjes zoals de overbodige komma na ' Ze zag de veerpont de zonsondergang tegemoet varen,’. Je idee voor een aanpak is ook leuk, maar naar mijn gevoel op een manier toegepast die nét niet echt lekker werkt. Je had het in de basis ‘gewoon’ kunnen houden, met af en toe een vervreemdend element, maar je trekt dat vreemde verder door, zonder daarin echt door te pakken. Dus naar mijn gevoel een beetje vlees noch vis. En het einde komt een beetje afgeraffeld over (alsof de woorden op waren?), waardoor ik als lezer blijf zitten met een gevoel van 'Eh, ja, en dus? Kortom: naar mijn gevoel té maf of net niet maf genoeg. Er komen zeker wel momenten voorbij dat je op zijn minst even moet grinniken. Maar er zitten dus ook nogal saaie zinnen tussen, zoals: “Ze wandelde door de stortbui, en hield haar waterdichte kledingtas boven haar hoofd. De straatlampen boden wat belichting, hoewel de meeste lampen niet meer werkten.” (hoezo trouwens ‘belichting’ en niet gewoon ‘verlichting’? Dat zijn twee verschillende dingen en het BElichtende aspect komt niet uit de verf. En ook deze zinnen hadden denk ik vrij gemakkelijk wat ‘frisser’ kunnen klinken: “Onderweg bekeek ze Google Maps op haar telefoon, zoekend naar de dichtstbijzijnde B&B, Airbnb of gewoon een hotel of iets dergelijks. Ze vond er één. Paar honderd meter, dan rechtsaf. Geen gebruikersrecensies.” Dat ‘of iets dergelijks’ zou ik hebben weggelaten, het haalt de vaart eruit, doet en beetje bureaucratisch aan en voegt feitelijks niks toe. En dan wellicht iets extra’s in de zin daarna, bijvoorbeeld: ‘Ze vond er precies/maar liefst één.’ Ik zie wel dat je kunt schrijven, maar het lijkt of je er hierbij maar bij vlagen zin/lol in had. O en Hades' vermoeden was wel terecht: de opdracht vroeg om een naverteld (over)bekend sprookje. Nu ben ik best een sprookjesfetisjist, maar als hier een bestaand sprookje in te herkennen moet zijn, zie ik het niet. De titel doet denken aan 'In Holland staat een huis', maar die titel herken ik alleen als die van een liedje.

Lid sinds

13 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
De matrassen; het stekende gevoel in haar onderrug.... dit kan volgens mij alleen maar 'De prinses op de erwt' zijn. Thomas, wat een ellendig einde. 'Ze leefden nog lang'... arme Rachana. Ze moet echt nooit meer een hotel binnen stappen dat geen goede recensies heeft. ;)