#245 #Grans en Hietje

Een lastige! En helaas niet binnen het aantal woorden, maar het sprookje van Hans en Grietje was toch wat groter dan ik dacht en moeilijk in te korten... Grans en Hietje Aan de rand van een buitenwijk in Amsterdam woonde eens een freelance schrijver met zijn vrouw en twee kinderen. Het jongetje heette Grans en het meisje Hietje. Met de verhoging van de btw op levensmiddelen werden zij afhankelijk van de voedselbank. Hierop zei de man tegen zijn vrouw: ‘Er is simpelweg niet genoeg eten. Laten we de kinderen diep Amsterdam Bijlmer inlokken en daar achterlaten.’ De vrouw kon dit niet over haar hart verkrijgen. ‘Wat als ze worden aangevallen door duiven?’ Hierop zei hij: ‘Het is dat of alle vier sterven van de honger.’ De kinderen, die niet konden slapen door hun overmatig telefoongebruik, hoorden alles. Hietje weende hierop bittere tranen, maar Grans bedacht een list. De volgende dag werden Grans en Hietje door hun ouders gewekt. ‘Kom, kinders. We moeten naar de voedselbank.’ Terwijl ze dieper Amsterdam Bijlmer inliepen liet Grans om de zoveel meter een autowasmuntje vallen dat hij de vorige avond stiekem had gepakt van vader. Eenmaal aangekomen zei vader: ‘Jullie moeten nu in de rij gaan staan voor de voedselbank. Dan brengen wij nog even het oud papier weg.’ Helaas was de rij erg lang en moesten ze het doen met een krop bruine sla en een halfje wit brood. Door het spoor van autowasmuntjes vonden ze echter hun huis terug waarop moeder hen verrukt verwelkomde. Helaas was het halfje brood ook snel op en leed het gezin opnieuw honger. ‘We moeten ze nog verder lokken, anders komen ze weer terug,’ pushte Vader. ‘Deze keer nemen drastische maatregelen: we lokken ze naar Almere Centrum.’ De vrouw jammerde klaaglijk: ‘Dit kan je ze niet aandoen. Wat als ze worden aangesproken door mensen van De Wachttoren?’ De man was echter onverbiddelijk. De kinderen, die niet konden slapen na het gamen, hoorden alles. Ook nu bedacht Grans een list. De volgende ochtend gingen ze weer op pad. Grans had Jengablokjes in zijn zak zitten die hij de vorige avond had stiekem had gepakt. Tot hun grote schrik pakten ze echter de Metro. Eenmaal in het centrum van Almere maande vader Grans en Hietje de Metro uit. In de veronderstelling dat hun ouders achter hen liepen, schuifelden ze meegevoerd met andere reizigers het station uit. Buiten ontdekten zij dat vader en moeder er niet waren. ‘Wat doen we nu?’ Hietje weende bittere tranen. Het werd middag en ze zagen een krassende meeuw op een lantaarnpaal zitten. Toen hij de kap van de lantaarnpaal had ondergescheten klapte hij met zijn vleugels en vloog voor hen uit. Grans en Hietje liepen achter het beest aan, terwijl ze onderweg een vrouw met een flyer van De Wachttoren in de hand afwimpelden. De meeuw zette de landing in en ging op een dak verder zitten krijsen en pas toen viel het Grans en Hietje op dat het huisje in alle kleuren van de regenboog geschilderd was. Ze tuurden door het raam naar binnen. ‘Wie gluurt er in mijn huisje?’ klonk een stem. Betrapt deinsden de twee achteruit. De voordeur ging open en een oude heks stak haar hoofd naar buiten. ‘Zijn jullie verdwaald? Kom toch verder,’ maande ze en Grans en Hietje volgden gedwee. Eenmaal binnen veranderde de toon en kwam de heks dreigend naar voren. ‘Ik heb zo’n honger! Ik ga jullie opeten!’ Op dat moment kwam Hietje in actie en haalde haar telefoon uit haar zak. Ze typte wat en zei: ‘Als je het maar laat, anders druk ik op verzenden!' Op haar scherm had ze de tweet: #metoo en het adres getypt. ‘Sorry, niet doen! Ik ben mezelf niet als ik trek heb! Ze pakte vervolgens een chocoladereep met stukjes pinda en veranderde pardoes in een jonge vrouw. Diezelfde middag werden Grans en Hietje door de vrouw thuisgebracht waarna vader en moeder dolblij waren hen te zien. Ze leefden nog relatief lang en gematigd gelukkig.