#244 - Rambo in de cel

Hoewel hij ter dood veroordeeld is, kwispelt Rambo met zijn staart wanneer hij me ziet. ‘Hey Tybaert, wat ben ik blij je te zien,’ zegt hij, ‘je bent de enige vriend die me nog rest. Zelfs mw.Marie is me nog niet komen bezoeken.’ ‘Miauw, dat is jammer!’ zeg ik, ‘Van zodra ik besefte wat er gebeurd was, ben ik naar mw.Marie gesneld, maar boer Jannes was me voor. Volgens mw.Marie was hij razend.’ ‘Oei,’ zegt Rambo, ‘Maar we hebben toch enkel wat eieren geraapt. Waarom was hij zo boos?’ ‘Hij vertelde haar dat je zijn mooiste kip had gedood,’ jok ik vol overtuiging, ‘Ze zei dat ze zo teleurgesteld in je was dat ze je nooit meer wilde zien.’ ‘Maar ik heb de kippen helemaal niet aangeraakt,’ zegt Rambo. Hij kijkt me aan als een geslagen hond. Ik stel me voor hoe hij met eenzelfde, treurige blik de jury van het tribunaal aankeek. De schuld was waarschijnlijk zo van zijn domme hondensmoel af te lezen. Ik troost hem: ‘ik weet het, Rambo, het is niet eerlijk.’ ‘Wie had nu durven denken dat Paaseieren rapen zo gevaarlijk was,’ jankt hij stilletjes. Het plan was perfect. Ik maakte Rambo wijs dat het een goed idee zou zijn mw.Marie voor Pasen te verrassen met een mandje verse eieren. Ik stond zogezegd op de uitkijk terwijl Rambo één voor één eitjes uit het kippenhok stal, maar ondertussen smikkelde ik de vetste kip op uit de ren, heerlijk! Toen Rambo zijn laatste ei in zijn bakkes had, sloeg ik alarm. Boer Jannes was direct ter plaatse. Hij betrapte Rambo op heterdaad. Van de vette kip was niet meer dan een paar botjes over, maar ik was al lang ribbedebie. ‘Gelukkig ben jij net op tijd kunnen ontsnappen,’ zegt Rambo, ‘anders zat jij hier nu ook je laatste uren af te tellen.’ ‘Het spijt me dat ik je net niet op tijd kon waarschuwen,’ lieg ik, ‘ik was de eieren in veiligheid aan het brengen.’ Ik had gehoopt voor die eieren nog een flinke duit te vangen bij twee ratten die ik kende van de zwarte markt, maar de deal liep op het laatste moment mis. Het waren undercoverratten en ze waren uit op mijn vel. Ik kon ternauwernood ontsnappen. Nu ja, mijn buikje was tenminste rond gegeten; dat was ook wat waard. ‘Het is jammer dat het zo voor je moet aflopen,’ zeg ik. Ik kan met moeite verbergen hoeveel genoegen het ongeluk van die goedige loebas me bezorgt. Ik begin er bijna van te spinnen. ‘Tegen wie zeg je het,’ antwoordt Rambo, ‘ik voel me zo verdrietig.’ Opeens klinkt er kabaal in de gang. Ik hoor de strenge stem van de cipier, maar hij wordt overstemd door het klokkengeluid van een vrouw. ‘Waar is hij?’ hoor ik, ‘Zowaar ik mw.Marie heet, ik wil en ik zal Rambo zien. Hij is onschuldig.’ Rambo’s staart kwispelt harder dan ik hem ooit heb zien kwispelen. ‘Mw.Marie is me toch komen bezoeken!’ blaft hij luid. ‘Rambo, ouwe jongen, hier ben ik,’ roept mw.Marie hem toe. Met een kracht die je niet van zo’n klein en fijn vrouwtje verwacht, zet ze de cipier aan de kant. ‘Daar is de ware schuldige,’ zegt ze en ze wijst met een dreigende vinger in mijn richting, ‘Tybaert heeft je erin geluisd, Rambo. Twee undercoverratten hebben me alles verteld. Ze waren Tybaert al maandenlang op het spoor, maar hij wist steeds aan hen te ontsnappen.’ ‘Ratten,’ vloek ik, ‘ze zijn niet te vertrouwen!’ Ik kijk in het rond op zoek naar een vluchtweg, maar ik ben me er pijnlijk van bewust dat ik mij in een gevangenis bevind. Waarom ben ik toch zo verslaafd aan leedvermaak? Ik wil het hazenpad kiezen, maar mw.Marie verspert me de weg. Ze is vastberaden me niet te laten ontkomen. Ik kan nergens heen. In een cel aan het eind van de gang zit een vos te monkellachen. ‘Ik ben Reinaert,’ lacht hij me toe, ‘Straks worden wij vast de beste celmaatjes.’