#242 - Vanuit een ander perspectief

Schrijfopdracht #242 – Vanuit een ander perspectief Het is lente en het ritme van de dag is weer begonnen. De eerste bus rijdt hem voorbij. Jammer, denkt de heer Abri, het is altijd fijn om mensen te verwelkomen, zeker zij die met vakantie gaan. Het buitenland is niet ver meer; eerst met de bus naar het station en dan op naar Schiphol Airport. Het wachten op de bus is nog een huiselijk feestje. ‘Hebben jullie werkelijk alles?’ vraagt de een. ‘Toe zeur nou niet zo, alles is dik in orde’ zegt de ander. ‘Mama, mogen we op Schiphol een ijsje?’ Als meneer Abri had kunnen glimlachen zou hij dat nu gedaan hebben; het was slechts een herinnering, het is nog lang geen grote vakantie. Weer rijdt er een bus voorbij, maar dat deert niet; er komen er nog wel meer, het is nog vroeg. Een groepje scholieren nadert. Wat vreemd, meestal gaan zij op de fiets, maar nu babbel de babbel - het is niet te verstaan wat zij zeggen. Een grote vuilniswagen van de gemeente die gezegend is met het lot om de vuilcontainers die langs de kant van de weg staan, met hun specifieke geluid te ledigen, passeert hen. Zij kijken nu op hun mobieltje alsof ze zo de bus uit de lucht kunnen plukken. Een paar oudere dames komen aangewandeld. Meneer Abri is blij met zijn schone ‘ik’. Hij is pas gewassen en glimt aan alle kanten, ook heeft hij een nieuwe kleurrijke poster in zijn vitrine gekregen. Die zijn altijd het prettigst, fleurt de boel zo op wanneer een reiziger te laat arriveert en moet wachten op de volgende bus. Gelukkig is het afvalbakje weer hersteld. Op een avond laat merkte hij dat de bodem als een losse plaat naar beneden bungelde met alle narigheid van dien. Afzichtelijk zoiets. Als meneer Abri een neus had gehad zou-ie hem opgetrokken hebben. Een paar dames met boodschappenwagentjes komen aangelopen; hij kent ze wel – deze gaan naar de wekelijkse markt in de stad. Ze blijven al pratend staan wachten, totdat de een tegen de ander zegt: 'Ik ga liever even zitten’ – ‘Nou ik niet, het trekt zo op.’ 'Ja, dat weet ik, maar ik moet kiezen tussen de twee B’s: de benen of de billen, mijn rug speelt weer een beetje op en de dag duurt nog lang.’ Meneer Abri voelt zich gelukkig worden, hij heeft zijn diensten weer kunnen bewijzen, gewoon door er te zijn.