#241 Voorgoed

#241 Voorgoed Zoals je weet heb ik een hekel aan leugens. En voor mij ook geen vage begrippen als ongeveer, bijna of wat denk je er zelf van. Zo is het nu 15 april en het scherm van de digitaal aangestuurde thermostaat geeft een binnenshuis temperatuur aan van twintig en een halve graden Celsius precies. Mijn vrouw is weg. Voorgoed. Nadat ik had gezegd: ‘Ga.’ Ze ging. Ik neem besluiten, zonder spijt. Spijt is blijven wentelen in het verleden. Ik mis haar niet. Vanaf het moment dat ze vertrok, vertrok ze uit mijn hoofd. De bloemen op tafel hangen naar beneden. De planten in de vensterbank zijn verlept. Haar projecten. Morgen zal ik ze weggooien. Nog niet aan toegekomen. Ik zou me best op Tinder kunnen abonneren. Vrouwen genoeg die mij willen, maar ik geef er niet om. Ik vermaak me prima. Zeker nu ik even thuis zit. Verlof. Ligt niet aan haar. Onbetaald. Lekker luieren. Beetje lezen, beetje uitrusten. Geld genoeg. Dáárvoor had het niet mis hoeven te lopen. Op haar vaste plek op de bank hoopt het verleden zich in een stapel kranten op. Maakt niet uit. Ze heeft nog niet gebeld. Zit ik ook niet op te wachten. Laat haar vooral niet denken dat ik op zou nemen. Straks ga ik naar bed op een door mij zelf gekozen tijd. Niemand die zegt: ‘Zullen we zo naar boven gaan?’ Niemand. Het licht in de hal laat ik branden. Mocht ze binnenkomen, dan ziet ze het papier op de tussendeur: Maak zelf je eten maar klaar. Dan zal ze weten dat het niet meer goedkomt. Nooit meer. Als ze al terug durft te komen.