#241 - Misbruik

Frauke draait de sleutel om, haalt nog eens diep adem, en drukt vervolgens de drie cijfers van het noodnummer in. ‘Hallo de noodcentrale hier, waarmee kunnen we u helpen?’ Frauke weet dat ze kalm moet blijven: ‘Hallo, mijn naam is Frauke. Ik ben veertien jaar oud. Ik woon in de Iepenlaan 23. Ik ben alleen thuis met de vriend van mijn moeder en ik heb mezelf opgesloten op het toilet. Ik bel… Ik bel om te melden dat de vriend van mijn moeder mij verkracht heeft.’ Het is er bijna in één adem uitgekomen. Vertel eerst de feiten; spaar de emoties voor later, had ze online gelezen. Frauke onderdrukt een zucht. Dat heeft ze goed gedaan. ‘Blijf aan de lijn Frauke. We sturen direct iemand naar de Iepenlaan 23. Klopt dat adres?’ ‘Iepenlaan 23, dat klopt.’ ‘Dankjewel Frauke. Even flink blijven nu. Er zal binnen het kwartier iemand bij je zijn. Zou je ondertussen een paar vragen kunnen beantwoorden?’ ‘Ik… Ik denk het wel.’ ‘Je zegt dat je alleen thuis bent met de vriend van je moeder. Waar bevindt hij zich momenteel precies? Is er gevaar dat hij je kan betrappen terwijl je met ons praat?’ ‘Hij is beneden bezig op zijn computer. Ik zit op het toilet boven met de deur op slot.’ ‘Je bent heel moedig, Frauke. Blijf aan de lijn, we hebben nog een paar vragen: als de politie straks aanbelt, is er dan gevaar dat je moeders vriend iets ergs zal doen?’ Ook daarover heeft Frauke nagedacht. Er mag al wat meer gevoel in haar stem. ‘Ik denk van niet. Zoals ik hem ken, zal hij alles ontkennen. Hij zal proberen de politie met een kluitje in het riet te sturen. Hij kan heel goed liegen.’ Hoe hij haar moeder rond zijn vinger windt met al zijn stomme verhaaltjes, walgelijk gewoon. Ze wil hem weg, weg uit haar leven en weg uit het leven van haar moeder. Frauke onderdrukt met moeite de haat die haar hele lichaam doet trillen. Haar stem moet angstig klinken, niet boos. Het trillen moet bibberen worden. Ze beeldt zich in dat ze een gekwetst vogeltje is. Dat heeft ze geleerd tijdens haar toneellessen. ‘Dat is begrepen, Frauke. We hebben ook een paar vraagjes over jezelf. Heb je directe medische zorgen nodig? Ben je ergens gewond?’ ‘Hij heeft me geslagen en pijn gedaan… daarbeneden. Voor de rest ben ik OK, denk ik.’ Frauke stopt even met praten. Ze weet hoelang een pauze in een gesprek mag duren. Ze doorbreekt de stilte net voordat haar tegenspeler aan de andere kant van de lijn de kans krijgt een nieuwe vraag te stellen. Het is tijd om te bezwijken: ‘Ik heb gebeld zo vlug ik kon. Ik besef nog niet goed wat er gebeurd is… Ik… Ik voel me niet goed.’ Frauke verbreekt de verbinding en zet haar telefoon uit. Ze inspecteert de blauwe plekken op haar polsen en kijkt in het kleine spiegeltje boven de wasbak. De mouw van haar bloesje is gescheurd en haar linkeroog begint al goed te zwellen. Ze vindt zichzelf er heel geloofwaardig uitzien.