#240 - Lift

De lift verscheen op het zebrapad tegenover de bioscoop. Ik stond als enige voor de geopende deuren, mijn aktetas in mijn rechterhand. De liftboy verzocht me in te stappen. Ik twijfelde, maar begreep dat ik niets te kiezen had. De deuren sloten direct. ‘Wat is dit?’, vroeg ik. ‘Het einde’, zei hij. Aan de cijfers boven de deur zag ik dat we omlaag gingen. ‘Ik wil niet naar beneden’, zei ik. ‘Ik wil omhoog.’ ‘Dat is ons bekend’, zei de liftboy. De cijfers boven de deur gaven -6 aan. De lift stopte. Een oude dame met in haar armen een kat stapte naar binnen. De liftjongen reageerde verbaasd. ‘Wat doet u hier?’ ‘Er is mij verteld dat ik een overstap moet maken,’ zei de vrouw. ‘Ach zo,’ zei de liftjongen. Hij richtte zich tot mij. ‘Ik moet mij verontschuldigen. Dit gebeurt soms. Het is een complexe operatie. De logistiek laat soms te wensen over.’ Aan de cijfers boven de deur zag ik dat etage na etage voorbij schoof. De oude dame zette haar kat op de grond. ‘Waar gaat u naartoe?’, vroeg ze. ‘Dat weet ik niet.’ ‘Hebben ze u dat niet verteld?’ ‘Nee.’ Ze sloeg haar ogen neer. ‘Dat is bijzonder spijtig. Maar u zult het verdiend hebben. Ik ga naar mijn man.’ Op de 18de etage hield de lift stil. ‘Kijk, daar is hij.’ De vrouw pakte haar kat op en verdween. ‘En nou wil ik verdomme weten wat hier aan de hand is.’ De deuren gingen dicht, ik kreeg geen antwoord en in een fractie van een seconde vielen we van de 18de etage terug naar -6. Ik bood een ton, een miljoen, ik bood hem alles wat ik bezat. De liftbediende reageerde niet. ‘Dit is uw verdieping’, zei hij uiteindelijk. De cijfers boven de deur gaven -42 aan. ‘Ik verzoek u de lift te verlaten.’ De deuren gingen open. Ik stond buiten. ‘Hier is niets’, zei ik. ‘Helemaal niets.’ ‘Hier beneden is het altijd anders dan jullie verwachten’, zei de jongen. ‘Ik probeer er niet om te lachen.’ Daarna verdween hij.