Suzanne had zich altijd anders gevoeld. Ze begreep niet goed wat haar anders-zijn inhield. Ze leefde als in een roze wolk. Dit anders-zijn werd haar herhaaldelijk toegeschreeuwd door haar vier jaar oudere zusje die haar trachtte te bemoederen. (hun moeder was met de noorderzon vertrokken en de meisjes groeiden op in een weeshuis), met de woorden “Zeg, Suzanne, jij bent niet normaal, hoor!” Het scheen niet normaal te zijn om geregeld met gescheurde kleren in het weeshuis aan te komen. Ze kreeg er straf voor, maar ze leerde het niet af om haar vuisten te gebruiken. Ze sprong jongens, twee keer zo groot als zijzelf, in de nek, tijdens hun wreed spel kikkers op te blazen, langpootmuggen poten uit te trekken, rot fruit door het venster te gooien van een oud koppel, ze verloste een kat of hond die getergd werd door blikjes aan hun staart te binden, sprong ertussen wanneer kleine kinderen gepest werden of tegen de grond gesmeten en verklikte, en dat was het ergste, een buurjongen die de bloemen in de volkstuintjes vernielden, zodat de eigenaars de ouders van de vandaal konden waarschuwen voor het wangedrag van hun kroost. Kortom ze was een strijder tegen onrecht en ging voor niemand uit de weg. De puberteit deed zijn intrede. Vechten werd een pijnlijke zaak. De borstjes in volle wording te pijnlijk om vechtpartijen te doorstaan. Ze bleef toekijken van op de zijlijn; de borstjes hadden geen pijn meer te verduren, maar haar hartje had des te meer pijn. Samen met de puberteit kwam een jonge man in haar leven die zoveel aandacht opeiste voor zijn persoontje dat ze hem meetrok in haar wolk. Huisje, boompje, beestje. Ze werd volwassen. Ze leefde nog lang en gelukkig totdat de wolk zich oploste, maar dat is een heel ander verhaal...