De driehonderd woorden zijn mislukt, maar ik vond de opdracht erg leuk dus heb er wat extra energie in gestoken. Edit: Ik twijfel om de eerste helft te schrappen. In principe werkt het verhaal nog steeds vanaf: "Ik wil op het knopje van de zestigste(...)" Dan past het wel binnen driehonderd woorden. Iemand daar een mening over?

Hey Michael. Fijn te lezen dat je er lekker energie in kwijt kan. Dat kan ik lezen. Persoonlijk vind ik dat je het eerste deel wel kan schrappen, niet helemaal. Op deze manier zie ik besluiteloosheid, die op mij wat eentonig overkomt, omdat je steeds herhaalt. Maar dit is wel mijn mening hoor. Zestig verdiepingen helpt ook niet om van je onzekerheid af te komen. Mooi vind ik dat je het getal voluit schrijft. Je wilt aangeven dat de hp onzeker is, dat kan je best laten zien. Bij je titel dacht ik aan de wet van Murphy. Graag gelezen en ik wens je een fijn weekend.

Mijbogert, Ik kan mij helemaal voorstellen dat als je eenmaal in je verhaal zit, dat je het aantal woorden maar moet laten zijn voor wat het is. Maar het kan best dat je iets van het begin inkrimpt. Alhoewel ik in tegenstelling tot Marie je herhalingen prettig vind in dit geval. Het aanhoudend ritme van onzekerheid van de HP wordt hierdoor voortdurend vastgehouden. Even een tipje de zin : Ik voel dat de man mij bestudeert. Ik voel zijn blink branden. Zal blik moeten zijn volgens mij. Graag gelezen Fijn weekend

Het aantal woorden is echt niet het belangrijkste, zolang je tenminste geen contract hebt voor een vaste column in een krant of tijdschrift of zo, want dan moet er natuurlijk een vast stuk van een pagina worden gevuld. Het aantal woorden is een leidraad, en heb ik met name redelijk laag gehouden om het geven van feedback voor mezelf nog een beetje behapbaar te houden. Het beginstuk zou ik er zeker niet voor opofferen. Wat je met die herhalingen doet, vind ik juist heel sterk. En vooral hoe dde hoofdpersoon dan op het laatst dan uiteindelijk iets wél opmerkt. Heel sterk. En sowieso proef ik uit je tekst wel dat je gevoel hebt voor het kiezen van een goede tekststructuur, ritme, het oproepen van beelden en andere aspecten van het schrijven die niet zo heel makkelijk te leren zijn. Op iets gedetailleerder vlak laat je dan wel nog aardig wat steken vallen, wat natuurlijk jammer is. Ik denk dat je ook zelf een heel eind zou komen als je zou proberen het wat aan te scherpen. Hieronder noem ik een aantal probleempunten, maar eerst nog even iets anders: de titel snap ik niet echt (de associatie met de wet van Murphy lijkt mij ook logisch, maar ik zie daar in de tekst zelf niets van terug) en ook de ontknoping gaat boven mijn pet. Is zijn meeting geschrapt omdat hij te laat was omdat het zo lang duurde voor de lift kwam? Maar dat is dan weer geen teken van haast. Ik snap 'm niet, vrees ik. Dan dus de beloofde specifieke punten (het is, vrees ik, slechts een kleine greep uit wat er allemaal nog voor verbetering vatbaar is): ‘De achtergrondmuziek bij de liften gaat aan mij voorbij. -> Achtergrondmuziek is iets wat ik liever aan een specifieke ruimte gekoppeld zie worden. Dus liever bijvoorbeeld ‘de achtergrondmuziek in de lifthal’ (van het kantoorgebouw). Dat komt meteen veel sterker (op mij) over. Nu staat hij ‘bij de liften’, maar verder in het luchtledige. Leid de lezer mee in de wereld die je met je tekst creëert. ‘De hele capaciteit van mijn werkgeheugen richt zich op een concrete taak.’ -> Prima dat je hier iets complexers van wilt maken dan simpelweg iets als ‘mijn hele werkgeheugen…’, maar het moet wel kloppen. Capaciteit richt zich niet op een taak. Zo kun je dat dus niet zeggen. ‘Alsof ik zo de lift handmatig naar beneden klik.’ -> ‘handmatig’ voegt hier niets toe en kun je dus veel beter gewoon weglaten. ‘Alsof de lift na duizend oproepen de opdracht krijgt, alle veertig resterende etages te negeren, een vrije val te maken en pas vlak boven de begane grond af te remmen.’ Mooie zin, goed van opbouw, alleen vind ik ‘oproepen’ niet zo geslaagd (liever bijvoorbeeld ‘na duizend keer drukken op de knop...’). Ook is de komma na ‘krijgt’ niet op zijn plaats, Die moet gewoon weg. ' Even onderbreek ik mijn missie voor een teug lucht, die ik tussen mijn tanden door naar binnen hijs.’ -> Ook hier een kleinigheidje: als die teug lucht door zijn tanden naar binnen moet, vind ik ‘hijsen' niet het meest gelukkig gekozen werkwoord. 'zuigen' is dan toch bijvoorbeeld veel mooier? ‘…terwijl ik mijzelf herpak in het roepen van de lift.. -> Ik weet niet helemaal precies at je hier wilt zeggen, maar dit is erg lelijk en dus vooral ook onduidelijk. Wat doet iemand die zich herpakt in het roepen van een lift? Bedoelde je soms eigenlijk 'hervatten'? Maak het niet nodeloos ingewikkeld. Een simpele zin kan ook heel mooi zijn. '...terwijl ik toch maar weer op het knopje begin te drukken'.. Zoiets bijvoorbeeld? ‘Ik bijt op mijn lip en schrik me dood.’ -> Hij schrikt zich dood? Waarvan? Alleen maar omdat hij per ongeluk op zijn lip heeft gebeten? Dan is ‘zich dood schrikken’ toch veel te sterk uitgedrukt? Ik sla toch aardig wat problematische dingen over, maar één zin wil ik er nog specifiek uitlichten: ‘Vlak boven mijn schoenen, waar de pijpen van mijn pantalon de lippen van mijn sneakers omhelzen.’ -> Ik zie wat je hier probeert te doen, en het oproepen van een dergelijk beeld is (bijna) altijd een goed idee (mits met mate), maar nogmaals. Het moet wel kloppen. Lippen omhels je niet, dus kus je bijvoorbeeld. De tekst bevat verder ook wat kleinere taalfoutjes, zoals de komma na ‘jochie', die daar niet thuishoort (zie https://taaladvies.net/taal/advies/vraag/459/komm… ), 'russisch', wat met een hoofdletter moet, ‘Breitling-horloge’ waarin het koppelstreepje ontbreekt, ‘glimps’ wat ‘glimp’ moet zijn en ‘dat die al brand' waar 'brandt' met dt moet. Maar nogmaals, ik vind dat je er zeker gevoel voor hebt, al laat de af-/uitwerking nog aardig wat te wensen over :)