#238 - Wandeling

In het raam achter het gordijn zat een flinke ster. Het glas werd met tape bij elkaar gehouden. Daarachter lonkte een lichte wereld. ‘Zullen we een wandeling maken?’ Ze stelde de vraag op een zo luchtig mogelijke toon. Pierre haalde zijn neus op en spuugde in een glas waar een laagje water of wodka in stond. Wodka waarschijnlijk. Er dreven drie peuken in. ‘Waarom?’ ‘Het is weekend, de zon schijnt.’ Hij ging verzitten en graaide in zijn kruis. Zijn trainingsbroek kroop omhoog. De imitatieleren bank kraakte. ‘Het is winter. Kijk dan. Geen bladeren aan de bomen. Koud.’ ‘Marja en haar man maken elke zaterdag een wandeling. Door het park. Gezellig met z’n tweeën.’ ‘Jouw zus en d’r man zijn niet goed wijs.’ Op de tafel voor hem stonden twaalf flesjes. Geen glazen. Glazen waren voor losers. Pierre en zijn vrienden dronken hun bier uit het flesje. Wodka uit een glas. Ze trok het laatje van de tweedehands kast open. Het krantenknipsel lag verstopt onder een verzameling cd’s en dvd’s. Van de meeste had ze de doosjes nooit gezien. ‘Ze hebben anders wel dit gevonden. Kijk.’ Haar handen trilden toen hij de advertentie uit haar vingers trok. Hij keek ernaar en gooide het van zich af, alsof het een waardeloos papier betrof waar hij niets mee te maken had. ‘Wat moet ik hiermee?’ Zijn kin kwam omhoog. Hij zat rechtop, in kleermakerszit. ‘Nou. Wat moet ik daarmee?’ Ze sloeg haar ogen neer. ‘Ze vragen mensen in de staalfabriek. Mensen die technisch zijn. Jij heb toch een paar jaar op het ROC gezeten?’ ‘Jezus, mens. Jij snapt ook echt niks, hè. Ze werken in ploegendiensten daar. Ploegendiensten. Snappie. Midden in de nacht je bed uit. Dat soort werk.’ Boven begon de baby te krijsen. ‘Maar we redden het zo niet.’ ‘Dan ga jij toch lekker naar die fabriek.’ ‘Wie zorgt er dan voor Sem?’ Ze wachtte even, maar hij antwoordde niet. ‘Dan ga ik maar alleen wandelen.’ ‘Je doet maar.’ Hij pakte zijn shag van tafel en zette de tv aan. Op het scherm verscheen een reclame voor fitnessapparatuur. Ze liep de trap op en haalde de baby uit zijn ledikantje. Hij had zijn kleertjes nog aan. Ze hoefde hem alleen een jasje aan te trekken. Ze legde hem in de wandelwagen, pakte de goed gevulde luiertas en hing hem aan de wagen. Buiten belde ze haar zus. ‘We komen eraan.’