Over enkele ogenblikken ben ik de liefde van mijn leven kwijt. Er is niets wat ik kan doen om het te stoppen. Ze lopen door het middenpad naar voren. Zoals verwacht zien ze er prachtig uit. Zij in een nauwsluitende witte jurk, hij in donkerbruin maatpak. Ik probeer de blik van Sacha te vangen, maar dat lukt niet. Voor het altaar stopt het bruidspaar. Ze kijken elkaar stralend aan. Ik slik en sla mijn blik neer naar mijn handen, de handen die kortgeleden Sacha's lichaam nog liefkoosden. Het besef dat ik nu echt moet beginnen aan het moeilijkste dat ik ooit heb gedaan, daalt in. Ik haal diep adem en spreid mijn armen. 'U zijt welkom in de naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest, amen.' Mijn stem galmt door de kerk. Het Woord van Welkom gaat me wonderbaarlijk goed af. Het koor zet het Ave Maria in. Ik werp een blik op Sacha, maar krijg geen oogcontact. Ik weet zeker dat dit een test van de Heer is. De ultieme test. Ik kan dit en ik moet dit doen. Het lied is gezongen. Langzaam sta ik op. Zweet parelt op mijn voorhoofd. Het lijkt alsof mijn lichaam en stem het van mij overnemen op dit moment. Ik ga voor in de huwelijksgeloften. Alles binnenin mij schreeuwt dat ik dit niet moet doen, niet kán doen, maar ik bied weerstand en spreek de woorden uit. Na het 'ja ik wil' van bruid en bruidegom beginnen er mensen te klappen. Het aanzwellende applaus loopt parallel aan mijn groeiende verdriet. Dan zit het erop. Het bruidspaar draait zich om naar de aanwezigen. Sacha werpt een blik achterom en voor het eerst vandaag kijken we elkaar recht aan. Het is een blik van pure liefde. Liefde die altijd zal blijven maar nooit zal zijn. Daarna slaat hij zijn arm om zijn bruid heen. Samen met haar loopt hij door het middenpad de kerk uit, zijn nieuwe leven in.