‘Ik wil liever niet dat je in me klimt.’ De stem leek van dichtbij te komen. Heleen kijkt vluchtig om zich heen, hoewel dat eigenlijk zinloos is. Mensen kennen deze plek niet, en misschien moeten ze zich daar gelukkig mee prijzen. ‘Nee, echt liever niet,’ zegt dezelfde zware stem, wanneer ze de bast heeft vastgepakt. De bast lijkt een mening te hebben. Ze vraagt zich af of deze verbeelding betekent dat haar burn-out verder is gevorderd dan de psycholoog zei, wanneer er opeens ronde zwarte puntjes voor haar ogen verschijnen. ‘J-jij bent niet echt toch?' Onder de zogenaamde 'pupillen' vormt zich iets wat op een cynische glimlach lijkt. Misschien is het zelfs tijd voor de crisisdienst. ‘Wat is er nog echt tegenwoordig? Maar je zult je waarschijnlijk afvragen of ik nu echt tegen je praat. Dan is natuurlijk de wedervraag; waarom zou ik als boom niet tegen mensen kunnen praten?’ ‘Nou, omdat je een boom bent, en die praten niet en...’ De grote eikenboom onderbreekt haar. ‘Ik moet toch ook kunnen aangeven dat ik het niet fijn vind dat je in me klimt. Ik kan je er ook wel uitschudden, maar dat kan best wel hard aankomen.’ ‘Ik wilde gewoon rust denk ik. Sorry.’ De verscheidene takken lijken opeens wel omhoog te komen, als een soort schouderophalen. ‘Waarom moet je me eigenlijk zo nodig beklimmen?’ ‘Gewoon, voor het uitzicht. En om een beetje te kunnen nadenken.’ ‘Waarover?’ Heleen zucht. In de therapie heeft ze haar verhaal voor haar gevoel al honderd keer verteld, maar toch is ze er niet op voorbereid het nu met haar favoriete boom te delen. ‘De scheiding verliep lastig. Tom wilde alles hebben, echt alles. Hij had de kinderen al alle weekenden, maar het was nog niet genoeg. Volgens mij is het gewoon wraak wat hij wilde.’ ‘Zie je mijn wortels? Die beschermen me als ik met de natuurkrachten te maken krijg. Zo sta ik stevig in de grond. Jij hebt misschien geen wortels, maar ook jij kunt stevig in de grond staan. Laat die Tom je dan maar eens omver proberen te blazen, gaat hem niet lukken.' ‘Je hebt volgens mij echt goede adviezen. Mag ik echt niet in je klimmen? Je zou me er echt mee helpen.’ ‘Nee, de wind heeft me gisteren echt te grazen genomen. Mijn takken moeten hier nog wat van herstellen.’ Als ze nogmaals ‘sorry’ zegt en doorloopt alsof er een jachtluipaard achter haar aan zit, weet Heleen het zeker. Zo meteen zal ze wakker worden; of in haar warme eigen bed, of in het kille ziekenhuisbed op de psychiatrische afdeling. Hopelijk zonder Tom.