We zijn nog allemaal in leven. Vandaag kwam er een nieuw een leven bij. Mijn eerste kleinkind. Weer een reden temeer om door te gaan. Ik ben zo trots op Camille, haar vriend, hun zoon. Twintig jaar geleden had ik nooit vermoed dat ik de vroedvrouw van mijn eigen dochter zou worden. Ik herinner me hoe mensen me uitlachten toen ik hen zei dat ik er rekening mee hield dat onze Westhoek zou komen te overstromen. Ik weet ook niet of ik het toen wel echt zelf geloofde. Die mensen zijn er misschien niet meer. Of ze wonen ook op een bootje zoals wij. Opvallend dat de welgestelden van toen nu allemaal in de Ardennen huizen. Hadden die daar dan allemaal een buitenverblijf? Tst, tst. Nee, dagboek: ik klaag niet. Ik zou niet weten waarom. De toekomst lacht ons toe. De pootaardappelen in mijn bloempotten vertonen beloftevolle kiemen. En binnenkort kunnen we dit waterleven vaarwel zeggen. Morgen varen we naar Parijs. Daar kunnen we overstappen op een groter vaartuig richting Limousin. Mijn kleinzoon zal leren stappen op de begane grond.