Schrijfopdracht #235 – dagboekfragment uit 2039 Het is stikdonkere nacht en doodstil. Ik open mijn ogen en zie niets – ik spits mijn oren maar hoor niets. Mijn gedachten gaan naar – niks. Heeft dit allemaal een betekenis – zo ja, wat moet ik daar mee? Dan ontstaat er een lichtblauw waas; het krijgt contouren. Ik zie een engel met een stralend uiterlijk. ‘Dag’, zegt de engel. ‘Mijn naam is Zuriël, de engel van de Weegschaal.’ Wat gebeurt er met mij? Ik haal diep adem en laat die weer langzaam ontsnappen. ‘O’, zeg ik helemaal beduusd, ‘ik ben José.’ Langzaamaan voel ik me weer mezelf worden. ‘Wees niet bang, José. Ik ken je al zolang je leeft, ik ben steeds bij je; je hoeft me maar te roepen.’ Wat is dit, wat moet ik wat is er aan de hand? O jee, dat dagboekfragment uit 2039! Tja, wat moet ik daar nu mee, ik wil zo graag mee doen, ik moet en ik zal. Wat doe ik in vredesnaam hier, ik wil naar huis achter de computer zitten en die opdracht maken, hoe dan ook. Of-ie gelezen wordt of niet, ik zal hem maken. De angst grijpt me bij de keel als ik denk aan … Ik voel een hand op mijn rug. Die zachte druk lijkt door me heen te stralen, mijn paniek verdwijnt. De vriendelijke stem van Zuriël klinkt me als muziek in de oren: ‘Gaat het nu wat beter?’ Ik knik, praten lukt me nog niet. Ik voel intense dankbaarheid opstijgen en denk: wat is dit toch allemaal raar. Ik wil naar huis! ‘Luister eens?' Pe doempedoem - Pe doempedoem - dan klinkt er: Love is in the air, everywhere I look around ... Ja, dat is onmiskenbaar John Paul Young. Ik ken het en herken het. Tranen zoeken hun weg. ‘Vergeet niet dat er overal liefde is, ook al zie je het niet, ook al voel je het niet. Het is er wel en zal er altijd zijn …’ Nu nog mijn opdracht maken, denk ik. ‘Je hebt hem al gemaakt – hij staat in je computer.’ Ik voel weer die hand van Zuriël op mijn rug en plotseling zit ik achter mijn pc en klik op BEWAREN.