Lief dagboek. Ja, zo begon ik altijd toen ik jong was. Ik blijf het maar doen, geeft een vertrouwd gevoel. Vandaag kan ik schrijven dat Madaro, mijn Tanzaniaans robothulp perfect is ingewerkt. Hij komt meteen met thee bij mijn ontbijt, hij weet nu mijn voorkeuren plus dagelijks reilen en zeilen. De temperatuur is nog warmer dan 20 jaar geleden, namelijk 26 graden. Madaro zei me dat ik direct meer moest drinken, dat stond in zijn mind. Ik noem hem maar hij. Dat was 20 jaar geleden ook zo wat, genderproblematiek. Niemand weet dat meer tegenwoordig. Het is, zoals het met de meeste problemen gaat, vanzelf opgelost. Mensen zijn wat dat betreft erg flexibel. Je zegt nu gewoon hij, zij of het, maakt niet uit. Madaro let er niet op, want in Tanzania kennen ze dat onderscheid niet. Vanochtend kwam mijn gekloonde hond Rambo. Ik heb hem 25 jaar geleden voor het eerst als ‘echt geboren' hond gekregen. Tegenwoordig bestel ik hem via Madaro. Het duurt een week voordat de hond komt. Dan te bedenken dat 25 jaar geleden de teef 70 dagen draagtijd had en de pup nog acht weken bij de moeder moest blijven. Met de vorige robothulp van Japanse makelij kreeg ik problemen. De voormalige Rambo was gek op de robot, maar wat kon die androïde schelden op die hond! Dat vond ik zo akelig, daarom ben ik overgegaan op een van Tanzaniaanse makelij. Zo’n lieverd. Ik krijg zelfs als hij me in bed stopt ’s avonds een knuffel. En gek, dat is nog fijn ook. Hij voelt eigenlijk normaal menselijk aan, lekker warm en zacht. Ik heb hem wel zonder baard en snor want daar houd ik niet van. Ik moet nu stoppen want Madaro komt eraan zie ik met mijn speciale bril, want helaas zien doe ik niet meer. Gelukkig kan ik dankzij deze bril blijven schrijven.