#233 En ze leefden nog lang en gelukkig

Inspiratie voor een nieuw verhaal leek maar niet op gang te komen. De prullenmand lag inmiddels vol papierproppen, beschreven met hooguit een regel. Heel lang geleden…; Op een eiland heel ver weg…; Kabouters op de maan…; en nog veel meer vroegtijdig afgebroken ideeën op papier. Het vervallen kasteel, waarvan slechts de kasteeltoren nog in goede staat verkeerde, had zij een half jaar geleden gekocht voor het symbolische bedrag van één Euro. Een aparte clausule in het koopcontract verplichtte de koper wel, al het achterstallig onderhoud zelf te bekostigen. De vorige eigenaar moest het kasteel van de hand doen, hij kon de hoge onderhoudskosten niet meer dragen. Josien had zich laten voorrekenen dat zij, met de te ontvangen royalty’s van haar boeken, het kasteel makkelijk kon laten renoveren en onderhouden. Haar droom kwam uit. Schrijven in een echt kasteel. Zoals ze tegen iedereen zei: ‘Dit is de juiste locatie voor mijn verhalen.’ Het enige echter wat ze tot nu toe had gedaan, was de kasteeltoren inrichten om in alle rust te kunnen schrijven. Bij de poort had ze, met een speciale reden, een ding dong bel laten installeren. Het geluid ervan, dat haaks staat op alle geluiden die je in en rondom een kasteel zou verwachten, vond ze afschuwelijk, maar het bleek het enige middel om haar schrijversroes te onderbreken. Het open raam in de toren liet een raam groot schijnsel van zonlicht naar binnen stromen, waarin stofdeeltjes onafgebroken dwarrelden met flonkerende mini sterretjes ertussen. Plotseling zag ze een schaduw op de muur geprojecteerd door een object dat achter haar vandaan kwam. Ze draaide zich om en zag, ondanks het felle zonlicht een klein figuurtje met vleugeltjes en een boogje in zijn hand in de opening van het raam staan. ‘Cupido?’ zei ze verbaasd, niet omdat het Cupido was, maar ze had hem hier helemaal niet verwacht. ‘Cupido wat brengt jou hier?’ ‘Ik wil mij eigenlijk een tijdje schuilhouden.’ ‘Schuilhouden? Hoezo?’ ‘Het is die Valentijn, die bezorgt mij een hoop extra werk. Ik kan niet meer. Ik heb mijn eigen valkuil gecreëerd met al mijn liefdespijlen. Kijk een pijltje schieten, dat is de kunst niet, maar daarna komt de ellende pas. Ik voel mij namelijk verplicht, om te controleren wat voor effect Valentijn heeft op al mijn cliënten. Want die anonimiteit waarmee hij opereert, bevalt mij helemaal niet. Die zogenaamde geheimhoudplicht,’ mopperde hij door. ‘Ik heb meegemaakt dat ik voor zo’n actie van hem heel wat extra pijltjes moest gebruiken om de boel weer te sussen. Het is onbegonnen werk,’ klaagde hij. ‘ Ik ben totaal uitgeput. Ik schiet op het ogenblik meer pijlen mis dan raak.’ Josien keek bedenkelijk, ‘Je doet het ook helemaal niet goed Cupido. Je moet je alleen bezighouden met nieuwe liefdes. Dat is jouw kernactiviteit. Zodra Valentijn ergens anoniem binnenkomt, ja, dan zou je er misschien mee aan de slag kunnen. Maar zo vaak komt dat niet meer voor, want Valentijn is tegenwoordig zichtbaarder dan ooit geworden. Men heeft het tegenwoordig over: “Hebben jullie al Valentijn gevierd?” Ik ken niemand in mijn omgeving die niet weet wie zijn of haar stille aanbidder is.’ ‘ Zou je denken?’ zei Cupido, waarbij hij ineens een lichte twijfel in de ogen van Josien zag verschijnen. ‘Nou ja, ik weet het natuurlijk niet helemaal zeker,’ verbeterde zij zich snel en probeerde de indruk te wekken dat zij alleen over haar kennissenkring sprak. Ze zag dat het antwoord van Cupido hierop slechts bestond uit een glimlach. Met het geluid van de ding dong bel verdween Cupido nog sneller dan zijn schaduw hem kon volgen en werd Josien terug naar de werkelijkheid gebracht. In een oogopslag zag zij een heuse pennenvrucht op het papier staan: “Sprookjes zijn net zo waar als je er zelf in wilt geloven”. Ze rende de torentrap af en opende de poort, waar haar uitgever, met een voor haar inmiddels bekend boeket rode rozen gemengd met kleine witte bloempjes, op haar toeliep. Na al die jaren dat ik je deze heb laten bezorgen Josien, ben ik, min of meer rechtstreeks vanuit Brussel, naar je toegekomen om de geheimhoudplicht van Valentijn te verbreken.’