#233 Romantiek volgens Michiel

Ze zit twee stoelen voor hem, maar haar deodorant prikt desondanks in zijn neusgaten. Hij snuift de bedwelmende geur op alsof het cocaïne is. Als zij in de buurt is, is zijn behoefte aan dit 'echte spul' een stuk minder geworden. Ze is nog verslavender dan Minecraft en ondoorgrondelijker dan dat rare level laatst. Jochem had dat in twee keer uitgespeeld, geen idee wat hij had gebruikt. ‘Niet vergeten he,’ zegt mevrouw Hollings terwijl ze ‘fijne Valentijnsdag’ op het smartboard laat verschijnen. Michiel heeft geen idee waarom zijn docent Biologie het nodig vindt dit nog even te benoemen. Alsof zij verstand van romantiek zou hebben. Daarvoor moet je bij pap zijn. Pap komt nog uit het tijdperk dat je als man met rozen aan moet komen zetten. Alleen speelt dan altijd de o zo belangrijke vraag of mama rode, dan wel witte rozen wil. Uiteindelijk komt hij dan altijd met witte en rode rozen aanzetten, dat noemt hij de ‘gulle middenweg’ of zoiets. Haar kluisje zit schuin boven de zijne. Meestal komt ze vlak na hem, en zit hij altijd even te treuzelen om een glimp van haar te kunnen opvangen. Ook vandaag is dat niet anders. De limoengeur, de donkere krullen, je zou haar uit duizenden herkennen. Michiel vloekt inwendig wanneer hij ziet dat Ginny naast haar loopt. Hoe kan het ook anders. Die twee zijn zo onafscheidelijk dat het soms wel een lesbisch stelletje lijkt. Babbelend over die stomme toets Natuurkunde en de uit de hand gelopen vechtpartij op het schoolplein laatst, merken ze de gehurkte Michiel niet op. Jochem zou nu waarschijnlijk zijn opgestaan en ze uitgebreid een update over de vechtpartij hebben gegeven. Maar Michiel, bijgenaamd ‘the Invisible kid', houdt zich zoals altijd gedeisd. ‘Waar zijn Chayenne en Molly eigenlijk? Zijn die ook aan het klimaatspijbelen?’, hoort hij Ginny vragen. De meisjes praten zo hard dat hij, ondanks de veilige volgafstand, elk woord kan verstaan. Eigenlijk een raar idee om ze zo te volgen. Michiel de enge stalker, die je overvalt op een moment dat je het niet verwacht. Het is haar schuld. De geurbedwelming, haar diepzinnige stem, de bijna verlegen glimlach, het heeft hem in een creep doen veranderen. Pap zal die paar rode en witte rozen vast niet missen. Hij had een gigantisch boeket aangeschaft, ‘hoe meer rozen, hoe meer liefde het aangeeft’, zei hij. Michiel beseft dat dit dan wel een bescheiden gebaar is, voor een meisje die hij al sinds de brugklas aanbidt. Maar hij had veel van het verdiende geld van de krantenwijk al aan de nieuwste Iphone uitgegeven, en wilde nog wat overhouden om items op Habbohotel aan te schaffen. Bovendien, liefde laat zich niet in geld uitdrukken toch? De meisjes gaan op het houten bankje zitten in wat ook wel het ‘drugsparkje’ genoemd wordt. Michiel vraagt zich onwillekeurig of zij ook gebruiken en kijkt ondertussen of hij Jochem nog ergens ziet. ‘We hebben je wel gezien hoor, jongen,’ hoort hij Ginny zeggen. Nu pas beseft hij dat hij helemaal geen boom heeft gezocht om bij wijze van surprise achter vandaan te komen. ‘Wat toevallig dat jullie hier zijn...’ ‘Heel toevallig dat als je iemand stalkt je op dezelfde plek uitkomt,’ zegt Minnie. Van haar normaal zo lieflijke toon is weinig over. ‘Sorry, ik wilde niet...’ Michiel schraapt zijn keel. ‘Ik heb iets voor je.’ De rode en witte rozen hebben iets te lang onder het theorieboek Engels gelegen en hangen er futloos bij. Ginny begint hard te lachen. Als hij sterker en dapperder zou zijn had Michiel haar van het bankje af getild en in het nabijgelegen meertje gegooid. ‘Zijn die voor mij?’, vraagt Minnie. Er komt weer iets van de lieflijkheid terug. ‘Ja, ik dacht...ik vond je eigenlijk altijd al leuk, dus...’ ‘Nou sister grijp je kans. Het gebeurt niet elke dag dat de grootste loser van de school je leuk vindt.’ Misschien is in het meertje gooien nog niet eens voldoende... ‘Ik zal ze een plek geven Michiel,’ zegt Minnie snel. Met opgeheven hoofd loopt Michiel terug naar het drukke schoolplein. Hij heeft eindelijk een plekje in haar hart, denk hij.