leuk dat de kunsthandelaar en zijn roodgelokte geliefde hier nog eens een heel leve krijgen. Prettig verhaal ook.

Zou het nou niet schitterend zijn als er nog net iets meer ambiguiteit met betrekking tot een mogelijke verhouding tussen Simon en Celeste in zat? Of zou Carmiggelt dat ook niet gedaan hebben? Nee, hè? Je beeldtaal is in ieder geval weer verrukkelijk. Eén dingetje. Schokschouderen. Schouders ophalen?

Geweldig stukje. :thumbsup: Ik heb genoten van je zinnen en van de pointe. En met dit kun je zeker niet door de mand vallen.

Gave kronkel. Mooi, dat terugkerende haar. Omdat het haar van Celeste eigenlijk de rode draad is, zou je die lokken misschien nog net wat eerder kunnen noemen. Dit vind ik heel fijn, subtiel veelzeggend over zowel Simon als de kunsthandelaar:

'Schoonheid is soms gewoon beter te vangen als je het inkadert Simon.' Ik knikte vaagjes terwijl ik spijtig naar Celestes knotje staarde.

Als je wat meer 'in medias res' zou willen beginnen, zou je deze zin helemaal naar voren kunnen halen:

Gisteravond stond Celeste samen met haar Gerard plots in onze woonkamer.

Ik sluit me helemaal aan bij bovenstaande reacties. Ook bij de opmerking van Ostinato om 'in medias res' te starten. Leuk , geslaagd verhaal.

Helemaal mee eens met de reacties hierboven. Mooi ook jaren 80 beeld in het opgestoken haar en de losse lokken. Prachtige zinnen zet je neer: Moeiteloos strikte ze mannen en vrouwen in haar lange, rode lokken en waste ze er met hetzelfde gemak weer uit. Echt genoten van je verhaal en ik wens je een fijn weekend.

Heerlijk verhaal. Als ik verliefd zou kunnen worden op een zin dan zou het deze zijn: 'Moeiteloos strikte ze mannen en vrouwen in haar lange, rode lokken en waste ze er met hetzelfde gemak weer uit.' Waar je de zin ook plaatst: 'Gisteravond stond Celeste samen met haar Gerard plots in onze woonkamer' ik blijf me afvragen hoe ze ineens binnen kunnen komen. Of ben ik nu te nuchter? Hoewel ik helemaal in het verhaal zat.

Chantal wat een kostelijk verhaal. Ik kan niet anders dan me bij de vorige reacties aansluiten. Je schrijft prachtige zinnen. Ik heb genoten van je verhaal. fijne weekend

Mooi stuk, zeker met de beschrijving van het haar, het wassen ervan en het knotje!

Ook weer zo’n leuk stukje. Erg leuk dat iedereen er zo’n werk van heeft gemaakt. Ik was van tevoren bang dat een Carmiggelt-opdracht niet bij iedereen in de smaak zou vallen, maar iedereen is er heel goed mee aan de slag gegaan. De plot vind ik zeker wel bij Carmiggelt passen, maar qua opbouw zou hij het denk ik wat anders hebben gedaan: het duurt hier bijvoorbeeld vrij lang voordat de ik-persoon ter sprake komt. Daar was Carmiggelt volgens mij meestal wat vlotter mee. Verder heb ik eigenlijk alleen maar wat vrij kleine dingen op te merken: Ik vind het jammer dat ‘de rijzige kunsthandelaar’ zo plompverloren zijn intrede doet. Ik had liever gezien dat Celeste hem op een dag eerst eens trots was komen voorstellen, waarbij ze nog haar ‘oude zelf’ was. En datGerard dan een opmerking tegen haar maakt die al een eerste aanwijzing is voor hoe hij haar zal gaat ‘kneden’. ‘Ze vlinderde door het leven, licht en schaamteloos en bezat meer kleur dan tien volgekliederde schilderspalletten bij elkaar.’:dat vlinderbeeld bevalt me wel, en dat trek je mooi door naar ‘licht’. ‘schaamteloos' is dan helaas weer niet iets wat ik ook snel van een vlinder zou zeggen. Misschien had daar een ander woord dus nog mooier gestaan. 'rusteloos' zou bijvoorbeeld al prima gekund hebben. Ik zou ook niet spreken over het ‘bezitten’ van kleuren, maar simpelweg bijvoorbeeld ‘ze had meer kleur…’ ‘Moeiteloos strikte ze mannen en vrouwen in haar lange, rode lokken ‘: dit soort dingen is natuurlijk erg persoonlijk en ik las dat anderen helemaal weg waren van dit beeld, maar ik kan persoonlijk niet zoveel met dat 'manenn en vrouwen in haar lokken strikken'. Ik zie dan toch een soort miniatuurmannetjes en –vrouwtjes voor me die al spartelend als haarspeldjes of zo fungeren. ‘Tot afgelopen herfst, toen het plots serieus werd.’. uh, ’toen het serieus werd’? Wat is de 'het’. Dit leest alsof je als lezer iets gemist hebt, of er iets is weggevallen (de introductie van Gerard dus, wat mij betreft). ‘ Ik vond het maar een opzichtig ding, maar mijn vrouw kon er de aantrekkingkracht wel van inzien.': mooie zin, Carmiggelt verwees inderdaad liefst heel neutraal naar ‘zijn vrouw’ in plaats van (wat jij verderop wel doet) haar bij naam te noemen. En het is mooi hoe zijn vrouw de aantrekkingskracht er wel van inziet, en het dus niet zelf aantrekkelijk vindt, maar begrijpt dat een ander er wel iets mee kan hebben. Lekker subtiel. Goed gedaan. ‘Fladderen deed ze niet meer; …’: ha, daar is de vlinderverwijzing toch weer. Leuk! ‘Gisteravond stond Celeste samen met haar Gerard plots in onze woonkamer. ‘: ik vind dit best kunnen, het door de voordeur binnenkomen overslaan. Carmiggelt was wellicht verstrooid en heeft het eraan voorafgegane even gemist. Dus dan beleeft hij het alsof ze daar zomaal opeens staat (terwijl bijvoorbeeld zijn vrouw ze wel binnengelaten zal hebben). ‘Een keurige knot hield haar lokken stevig in de houtgreep,…’: ook heel goed, om dat beeld met dat haar terug te laten komen (ook in de vorm van dat knotje net hiervoor en op het eind natuurlijk). Het is overigens wel ‘houdgreep’ met een ‘d’. ‘Gerard keek me gewichtig aan en ging er van uit dat ik exact begreep wat het precies was dat in New York gebeurde. ‘: Carmiggelt kan niet weten waar Gerard wel of niet vanuitging. Beter zou bijvoorbeeld zijn ‘leek ervanuit te gaan’. Dan blijf je bij de beleving van Carmiggelt. ‘Ik adviseer je een grotere lijst, zwaarder, misschien verguld als de portefeuille het toelaatt.': ik denk op wel meer punten: een komma'tje erbij zou niet misstaan, maar hier mis ik hem, na 'verguld', misschien nog wel het meest. ‘… kweelde Marianne…’: oei, hier heb ik toch wel op veel vlakken moeite mee. Carmiggelt zou zijn vrouw nooit zo afvallen dat hij een werkwoord als ‘’kwelen’ zou gebruiken om te beschrijven hoe ze iets zei (Van Dale zegt bij ‘kwelen’: ‘lieflijk of weemoedig zingen’ (en geeftnog wat andere betekenissen die ook niet perfect aansluiten, maar ik lees er in ieder geval iets veroordelends in hier. O en Carmiggelt zou dus volgens mij ook eerder gewoon ‘mijn vrouw’ zeggen in plaats van ‘Marianne’. ‘…’ feller dan mijn gemoedelijke aard gewoon was’: een aard is niets gewoon, mensen zijn iets gewoon. Dus liever bijvoorbeeld '..feller dan ik met mijn gemoedelijke aard gewoon was' of '....feller dan mijn gemoedelijke aard me doorgaans toestond'. En ik vind wat hij zegt (en/of hoe hij he zegt) eigenlijk helemaal niet zo fel. Ik zie 'schokschouderen' niet (meer) in je tekst staan, maar er is absoluut niets mis met dat woord.

Chantal, … wat een heerlijk wervelend verhaal op gang gebracht door die rode lokken. Och heden en dan worden ze later ingekaderd tot een knot. Geweldig gevonden, ook met die kleuren in het schilderij waar een grotere lijst om moest. Je hebt het vast ook met plezier geschreven.

Heel mooi verhaal. Het nuchtere van Simon Carmiggelt komt goed naar voren. Prettig ook om te lezen. Klein dingetje: tuberoos is met één -r.

Fijn dat je plezier aan de opdracht hebt beleefd. Dat was er zeker ook aan af te lezen!

"maar ik kan persoonlijk niet zoveel met dat 'manenn en vrouwen in haar lokken strikken'. Ik zie dan toch een soort miniatuurmannetjes en –vrouwtjes voor me die al spartelend als haarspeldjes of zo fungeren." >>Dit is eigenlijk precies wat ik wilde weergeven. In Celestes haar verstrikt, zijn ze machteloos aan haar overgeleverd. Die haarspeldjes... dat past dan weer niet helemaal, alhoewel ik er direct een grappig beeld mee voor ogen kreeg.

Ik had hier ook heel bewust het woord 'persoonlijk' gebruikt. Smaken verschillen nu eenmaal (gelukkig) en het is lang niet altijd een kwestie van goed of fout :)