Het eerste wat Kurtz opviel toen hij uit de cryoslaap ontwaakte was de geur. Het rook naar een schotel kipfilet die twee dagen lang in de zon had gestaan. Voor vertrek waren ze gewaarschuwd dat hun zintuigen en fijne motoriek aangetast konden zijn. Kurtz bewoog zijn vingers en wiebelde zijn tenen. Geen probleem. Hij knipte in zijn vingers. Het voelde goed. Zijn gehoor werkte. Hij wilde de boordcomputer om een statusrapport vragen, maar er kwam geen geluid uit zijn keel. Hij had 300 aardjaren niets gedronken en zijn strot was kurkdroog. Hij opende de deksel van zijn tijdcapsule en toen sloeg de lucht hem pas echt in het gezicht. De gehele hybernatievleugel was vergeven van de geur van verrotting. Zijn ogen traanden en hij kokhalsde. Hij klom uit zijn capsule en vluchtte wankel naar het werfdek. De HMS Stephen Hawking was geprogrammeerd om uit stasis te komen als ze in een baan om Nieuw Aarde was. Ze had contact gemaakt met de sonde die vanaf de grond het laatste deel van de overtocht had begeleid en de boordcomputer had de cryocapsules ontdooid. Het schip was echter dwars door de asteroïdengordel van het zonnestelsel Sol II gevlogen en had daar zulke schade opgelopen dat Kurtz zich nu in de negende cirkel van de hel bevond. Iedereen was dood. De kapitein. De wetenschappers. De soldaten. Iedereen. Behalve hij. Waarom was hij niet dood? ‘Computer?’ Ja, Kurtz? ‘Zijn er overlevenden?’ Dat is moeilijk te bepalen. Het schip heeft schade en veel sensoren zijn uitgevallen. De stikstof concentratie in de cryobuizen maakt het onmogelijk een thermoscan uit te voeren. Kurtz zette een helm op en ging zelf op verkenning. De helm hielp. De afgrijselijke geur van de dood was minder sterk, al zou hij hem wel nooit meer helemaal kwijtraken. Het venster van de helm hielp ook om de afslachting van zijn kolonie met enige afstand te aanschouwen. Ze waren het derde schip van project Exodus dat Aarde verliet nadat de Sino-Russische oorlog het grootste deel van het aardoppervlak voorgoed onbewoonbaar had gemaakt. Op de Elon Musk was een opstand uitgebroken en die was na interne sabotage stuurloos geworden. Met de Nikolaj Kardasjov verloren ze kort daarna het contact. Zes maanden na vertrek vanaf het ISS Utopia koersten ze het zonnestelsel uit en was de stasis ingezet. En nu was Kurtz de enige overlevende mens in het eindeloze universum. De ravage was niet te overzien. Overal lagen verwoeste capsules. Het was al een wonder dat hij het zelf overleefd had. Hij bevond zich op een vliegend kerkhof. Kurtz? Ik detecteer een lek in de heliumtank voor de stuwmotor. Dit leidt tot imminent explosiegevaar. Ik adviseer onmiddellijke evacuatie. ‘Evacuatie? Ik ben maar alleen!’ schreeuwde Kurtz in zijn helm terwijl hij wanhopig om zich heen keek. Vijf minuten voordat de wand scheurt en de stuwmotor de heliumtank tot ontploffing brengt. Kurtz rende terug naar het werfdek waar de landingssloepen lagen. Hij wierp een laatste blik op de cryocapsule waarin hij de laatste 300 jaar doorgebracht had. Nu zag hij waarom hij gespaard was gebleven. Twee ontluchtingsbuizen van de koelinstallatie waren tegen elkaar aan gedrukt en vormden een wig precies boven zijn capsule. Dat zou kunnen betekenen dat de capsule naast hem… ‘Charlie!’ riep Kurtz en rende naar haar capsule. Die was intact, maar de sluitbeugel was verbogen. Kurtz zette zijn voet ertegen aan en trok hem open. Charlie schoot snakkend naar adem overeind en begon meteen te kokhalzen. Twee minuten Kurtz trok haar uit de capsule en sleepte haar half strompelend met zich mee naar de sloepen. Eén minuut Hij trok Charlie de sloep in en startte het evacuatieprotocol. De sloep schoot het laadruim uit. Een enorme vuurbal lichtte de hemel op terwijl een klein scheepje langzaam naar het planeetoppervlak afdaalde, met aan boord een naakte vrouw en een naakte man.