#231 Thάvma

Het is eigenlijk nog niet eens zo heel lang geleden dat Nel en Rik het advies kregen om naar hun lievelingseiland te gaan. De uitslag dat zij geen kinderen konden krijgen, had in één klap alle hoop op een wonder laten verdwijnen. Het rotsachtige eiland zonder naam, vermoedelijk onder de vlag van Griekenland, gold al jaren als hun toevluchtsoord. Het eiland was hooguit drie voetbalvelden groot. ‘Kijk Rik,’ zei Nel. ‘Kijk onder onze Olea europaea, daar beweegt iets.’ De eeuwenoude olijfboom stond in bloei op de rotsachtige bodem, waar zelfs geen grassprietje kon groeien. Het was hun boom geworden. Bij aankomst werd de olijfboom als eerste begroet. Het was een belofte die zij met de boom hadden gemaakt, om hun respect te tonen voor zijn doorzettingsvermogen. Meegebrachte flesjes water werden bij de stam geleegd en met hun handen klopten zij tegen de bast. Een knuffel werd voor het afscheid bewaard. Dichterbij gekomen zagen ze een leerachtig wezentje liggen. Met stralende ogen keek het hun aan. Ze bogen zich iets naar voren en op dat moment strekte het wezentje zijn armpjes naar Nel uit. In een reflex stak Nel ook haar armen uit en tilde het schepseltje op. De dunne armpjes met drie lange vingers aan ieder handje sloegen zich om haar hals. Dit is voorbestemd dachten ze. Wat ze deden, was illegaal; dat wisten ze wel. Maar niets in de wereld zou hun kind nog kunnen afpakken. Ze namen het mee naar huis en hielden het voor iedereen geheim. Het werd hun niet duidelijk of het een jongetje of een meisje was. Maar dat deerde hen niet, zij hadden geen specifiek voorkeur al spraken ze wel steeds over hem. Al snel viel het ze op dat Thάvma, zo noemden ze hem, meer een nachtkind was dan een dagkind. ’s Nachts in het licht van de maan straalde hij, overdag gebeurde het tegenovergestelde. De zolderkamer werd voorzien van een raam van twee bij twee, dat zich automatisch opende zodra de maan opkwam. Ook schafte Rik voor overdag een zogenaamde maanlamp aan. Thάvma begreep dat zijn ouders alles voor hem over hadden en deed soms alsof het hem hielp. Hij mocht alles, maar moest wel binnen blijven, het geheim moest geheim blijven. Op zijn twaalfde had hij al diverse universitaire studies, via skype, over het heelal, afgerond. Een niqab beschermde hem voor eventuele vragen over zijn uiterlijk tijdens het skypen. Op een morgen kwam Thάvma bij Nel en vroeg. ‘Kijk mam, wat zit er op mijn schouders? ik voel allemaal harde punten.’ Nel en Rik keken samen naar de punten die op de aanzet van slagpennen leken. Binnen een week stond Thάvma klapwiekend voor zijn open zolderraam, dat daarna direct werd afgesloten met ijzerbeslag. Thάvma voelde zich voor het eerst opgesloten. ‘Mam, pap, ik ga niet weg, riep hij door zijn inmiddels tot snavel gevormde mond. Als een naald naar een magneet werd hij naar het raam getrokken. Het ijzerbeslag sprong los en hij vloog als vanzelf naar buiten. Een buitenaardse aantrekkingskracht nam bezit van hem en leidde hem naar een open plek in het bos. Nel en Rik renden in hun nachtkleding naar buiten en volgden Thάvma op grote afstand, maar verloren hem niet uit het oog. Even later zagen zij hem staan in het licht van een supermaan. Hij strekte zijn armen naar in de lucht hangende schotels uit. ‘Thάvma ’, riepen ze tegelijk, maar hij verdween in een lichtbundel. Ze knepen hun ogen tot spleetjes om hem nog te kunnen zien. Zonder succes. In geluidloze bewegingen vlogen de schotels met hun Thάvma de zwarte ruimte in. ‘Zo gaat het Nel, kinderen vliegen uit,’ kon Rik slechts uitbrengen.